απολαμβάνουμε πεντανόστιμα πιάτα από «σκουπίδια», καθόμαστε στα θρανία της φύσης, αγωνιούμε για μια καλύτερη τύχη για τα παιδιά «μιας χρήσης», υψώνουμε το ανάστημά μας στις γωνιές των δρόμων, παρακολουθούμε τις μεταμορφώσεις ενός περιοδικού, προσθέτοντας την έννοια «αρτ» μετά τη λέξη «σχεδία», μαθαίνουμε τι στα αλήθεια συμβαίνει με τον ΕΦΚΑ.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Μαρτίου 2018 (τεύχος #57).
Από την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου στους δρόμους της πόλης.

«Ποστάροντας το ανείπωτο». Η αμερικανίδα ακτιβίστρια και εμπνεύστρια του hashtag #metoo Ταράνα Μπερκ ανασύρει μνήμες του δικού της βιασμού και περιγράφει πώς μία φράση μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο υποστήριξης των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης. «Κατηγορούσα τον εαυτό μου. Δεν ήμουν καχύποπτη απέναντι στους άντρες, αλλά απέναντι σε εμένα την ίδια. Στους άλλους μπορούσα να πω “δεν έφταιγες εσύ”, αλλά όχι στον εαυτό μου», υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, η Ταράνα Μπερκ στη συνέντευξή της.

«Παιχνίδια μετ’εμποδίων». Σύμφωνα με έρευνα της Εθνικής Συμμαχίας για τον Παιδικό Αθλητισμό στις ΗΠΑ, το 70% των παιδιών-αθλητών εγκαταλείπουν τα σπορ στην ηλικία των 13 χρόνων γιατί, πλέον, δεν αντλούν καμία χαρά από αυτά, λόγω της αφόρητης πίεσης «να γίνουν πρωταθλητές», πίεση που προέρχεται από γονείς και προπονητές. Και όμως, το παιχνίδι πρέπει να παραμείνει παιχνίδι. Ευτυχώς, όπως διαπιστώνουμε μέσα από την έρευνα της «σχεδίας», από εδώ μέχρι τον Έβρο, πολλαπλασιάζονται οι πρακτικές που υπηρετούν το πραγματικό νόημα του αθλητισμού.

Ο εμπνευστής του πρωτοποριακού Real Junk Food Project, το οποίο σερβίρει εξαιρετικά πιάτα φτιαγμένα με υλικά που έφτασαν ένα βήμα πριν από τον κάδο απορριμμάτων μιλάει για τη διατροφική φτώχεια αλλά και το τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσει η αλόγιστη σπατάλη τροφίμων. «Πρέπει να διδάξουμε τους ανθρώπους όχι μόνο να εκτιμούν το φαγητό τους ως πόρο, αλλά να εκτιμούν και τους εαυτούς τους. Το στίγμα της σπατάλης τροφίμων είναι τεράστιο και αποδίδεται συνήθως στους φτωχούς, τους αβοήθητους, τους άστεγους και τους ευάλωτους. Στην προσπάθεια να εξαλείψουμε το στίγμα αυτό, επιχειρούμε να σταματήσουμε να βάζουμε τους ανθρώπους στα κουτάκια αυτά. Είμαστε όλοι άνθρωποι», επισημαίνει ο Άνταμ Σμιθ στη συνέντευξή του με τίτλο «Τα “σκουπίδια” είναι πεντανόστιμα».

«Οι μαθητές που έχουν τύχη βουνό». Ένα καινοτόμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, στο οποίο θα πάρουν μέρος 520 μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από 25 σχολεία των Ιωαννίνων και των Γρεβενών, συνδέει βιωματικά τα παιδιά με τον φυσικό πλούτο του τόπου τους, αλλά και την αειφόρο επιχειρηματικότητα. «Στο νηπιαγωγείο μας, φτιάξαμε έναν μικρό λαχανόκηπο σε γλάστρες, είδαμε πώς ο σπόρος γίνεται ψωμί, φτιάξαμε γιαούρτι και το φάγαμε για πρωινό», μας γεμίζει αισιοδοξία η εκπαιδευτικός Έφη Σιαράβα, περιγράφοντας το πρόγραμμα.

Αυτό που για πολλούς γονείς στην Ελλάδα αποτελεί ανέκδοτο –«θα επιστρέψω το μωρό στο μαιευτήριο, γιατί δεν είναι ήσυχο»– στις ΗΠΑ είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπολογίζεται ότι ένα στα τέσσερα υιοθετημένα παιδιά «επιστρέφεται» επειδή δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες και δεν πληροί τις προδιαγραφές των θετών γονιών. Είναι το ζήτημα των επανυιοθεσιών που αγγίζει η «σχεδία» στο ρεπορτάζ με τίτλο «Παιδιά μιας χρήσης».

«Οι μεταμορφώσεις της “σχεδίας”». Συνεχίζουμε τα αποκαλυπτήρια του προγράμματος «σχεδία αρτ», ενός προγράμματος που προβλέπει την επαναχρησιμοποίηση, τον επανασχεδιασμό και τη μεταμόρφωση των απούλητων τευχών του περιοδικού σε νέα χρηστικά προϊόντα υψηλής ποιότητας και αισθητικής. Εκεί όπου συναντιούνται η αγάπη, η αλληλεγγύη, η συμμετοχή, η κοινωνική (επαν)ένταξη, η δημιουργία, η καινοτομία και η ενίσχυση της περιβαλλοντικής συνείδησης. Σε αυτό το τεύχος, παρουσιάζουμε ακόμη περισσότερα προϊόντα, φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη από ανθρώπους της «σχεδίας», άνω των 50 χρόνων.

«Υψώνεις το ανάστημά σου και το κάνεις». Φίλοι και αναγνώστες του περιοδικού μάς «ταξιδεύουν» στα συναισθήματα της χαράς, της πληρότητας, αλλά και της μοναξιάς που ένιωσαν φορώντας το κόκκινο γιλέκο. «Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πώς είναι να φοράς το κόκκινο γιλέκο. Με το που το έβαλα, κατάλαβα τον πόνο και τις δυσκολίες που περνούν οι πωλητές του περιοδικού. Υπήρχε από τη μία το συναίσθημα της αλληλεγγύης και της αγάπης και από την άλλη εκείνο της έκπληξης για το πώς ο κόσμος, δυστυχώς, είναι με κάτω το κεφάλι και δεν γυρίζει να σε δει εύκολα, ακόμη και αν είσαι “γνωστός”», διηγείται, μεταξύ άλλων, ο σεφ Αλέξανδρος Παπανδρέου.

Δίνουμε μια οφειλόμενη εξήγηση προς τους αναγνώστες μας γιατί η «σχεδία», από αυτό το τεύχος, κοστίζει 4 ευρώ. Ο λόγος είναι ένας και πολύ απλός: Η επιβολή ΕΦΚΑ (26,95%) στις αποδείξεις επαγγελματικής δαπάνης, η οποία ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2018, μια εξέλιξη ιδιαίτερα θετική για τους ανθρώπους της «σχεδίας» (και όχι μόνο), αφού πλέον έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφαλιστικό χρόνο. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι της «σχεδίας» που τους λείπει μια χούφτα ένσημα. Για πρώτη φορά βλέπουν ορατό το ενδεχόμενο να πάρουν σύνταξη. Και χαμογελούν. Είναι ο λόγος που καλούμε με πολύ σεβασμό τον αναγνώστη και υποστηρικτή να «σηκώσει» αυτή την αναπροσαρμογή. Για τον άνθρωπο και μόνο. Η αύξηση γίνεται μόνο και μόνο για να διαφυλαχθεί το 1,5 ευρώ ως καθαρό έσοδο για τον διανομέα του περιοδικού.

Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας μαθαίνουμε τα μυστικά της μελισσοκομίας, ενώ τα αδέρφια και πρώην πρωταθλητές του βάδην Άρης και Χρήστος Καραγεώργος αφηγούνται στιγμές της κοινής τους πορείας. Ο Γιώργος Μπαζίνας περιγράφει πως ένα τσιγάρο δρόμος είναι η απόσταση που μας χωρίζει από την Αποκάλυψη και μας προτρέπει να χαλαρώσουμε και να χαμογελάμε. Οι φακοί των Γιώργου Βιτσαρόπουλου, Γιάννη Ζινδριλή και Κατερίνας Τσακίρη στην Αθήνα και του Χρήστου Παπαχρήστου στη Θεσσαλονίκη καταγράφουν στιγμιότυπα από τη δράση «Πωλητής για μία ώρα» που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου, στο πλαίσιο της Διεθνούς Εβδομάδας Πωλητών Περιοδικών Δρόμου.

Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι στο Κερατσίνι όπου η ζεστασιά και η απλότητα δίνουν τον τόνο και ο μαυροπίνακας κάνει το μέτρημα και το λογαριασμό. Ακόμη, δοκιμάζουμε σβίτσκοβα από μία Τσέχα, που, ελέω έρωτα, από τα λουτρά του Τέπλιτσε θα βρεθεί στην Αθήνα να ονειρεύεται μια καριέρα στο χώρο του τουρισμού και κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #57 της «σχεδίας» (Μάρτιος 2018), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00 ευρώ), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 1,50€, για τον άνθρωπο-διανομέα, 0,65€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%) και 0,56€ ΕΦΚΑ (26,95%).

«112 εφημερίδες δρόμου, 35 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!