ανεβαίνουμε στη σκηνή της επανάστασης, εμβολιαζόμαστε με το γιατρικό της αγάπης, γινόμαστε μάρτυρες της ελευθερίας, περιδιαβαίνουμε τους δρόμους με τα κοχύλια.
Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Φεβρουαρίου (τεύχος #88), που θα βρίσκεται από αύριο, Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου, λόγω των νέων μέτρων στην Αττική και για όσο αυτά διαρκούν, μόνο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

Οι σέκτες προσφέρουν ψυχική ανακούφιση στα μέλη τους και συνάμα τους επιφυλάσσουν μια πνευματική κακοποίηση. Η αντιμετώπισή τους, ωστόσο, δεν θα πρέπει να αποτελεί όχημα δαιμονοποίησης του θρησκευτικά άλλου. «Η σέκτα ικανοποιεί την ψυχική ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη και το να νιώθει μέλος μιας “οικογένειας”. H ευρύτερη κοινωνία και οι “εκτός σέκτας” άνθρωποι συνήθως βιώνονται ως εχθροί που θα πρέπει να βρίσκονται σε απόσταση ώστε να μην τη διαβρώσουν», σημειώνει, μεταξύ άλλων, στη «σχεδία» η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Ελένη Κουμίδη. Είναι με το φαινόμενο τούτων των (παρα)θρησκευτικών «κοινοτήτων των φαντασιώσεων» που καταπιανόμαστε σε ένα εκτενές μας ρεπορτάζ.

«Η τυραννία της ευτυχίας». Το αδυσώπητο κυνήγι ενός στρεβλού «ευ ζην» μάς στερεί τη δυνατότητα να χαρούμε τις απλές καθημερινές στιγμές, αλλά και να ωφεληθούμε από τον πλούτο των αρνητικών συναισθημάτων. «Η ευτυχία γίνεται η μεγαλύτερη βιομηχανία της εποχής και μια νέα ηθική τάξη. Είμαστε ένοχοι αν δεν είμαστε καλά. Η έλλειψη χαράς είναι μια αποτυχία για την οποία πρέπει να λογοδοτήσουμε σε όλους και στη συνείδησή μας», όπως σημειώνει ο γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρυκνέρ.

«Η σκηνή της επανάστασης». Από τις παραστάσεις αντίστασης στην Κωνσταντινούπολη ώς εκείνες στη Μολδοβλαχία, ένας κορυφαίος ελληνιστής και θεατρολόγος αναζητεί το νήμα που συνδέει το θέατρο με την εθνική παλιγγενεσία, ενώ περιδιαβαίνει δύο αιώνες θεατρικών απεικονίσεων του καταστατικού γεγονότος του ελληνικού κράτους. «Το θέατρο είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να περάσεις ένα μήνυμα, γιατί γίνεται από ζωντανούς ανθρώπους και ο ζωντανός άνθρωπος είναι πάντα πιο πειστικός από το δοκίμιο», υπογραμμίζει στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο Βάλτερ Πούχνερ.

«Το γιατρικό της αγάπης». Μία κοινωνική ψυχολόγος και συγγραφέας ζωντανεύει μνήμες από τις πιο ταραγμένες της νεότερης ιστορίας μας, εξηγεί γιατί η δίψα για ζωή νικά τη βία και το φόβο ακόμη και σε περίκλειστους χώρους και στήνει γέφυρες συνάντησης των «υγιών» με τους «ψυχικά ασθενείς». «Ποιος, εντέλει, είναι ο ψυχικά ασθενής; Με καλύπτει ο ευρύς ορισμός ότι ψυχικά α-σθενής είναι ο άνθρωπος χωρίς σθένος ψυχικό. Ο ορισμός αυτός μας φέρνει πιο κοντά τις δύο “ομάδες”, δεν είμαστε πλέον δύο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων, αλλά άνθρωποι που λόγω ποικίλων συγκυριών βρεθήκαμε στην αποδώ η στην αντίπερα όχθη», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η συγγραφέας και κοινωνική ψυχολόγος Μαρία Φαφαλιού.

«Η μαρτυρία της ελευθερίας». Ένας ακούραστος συγγραφέας και ακτιβιστής μάς ταξιδεύει στην ιστορία του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων, περιγράφει πώς έκανε την προσωπική του περιπέτεια του εγκλεισμού κήρυγμα δικαιοσύνης, πώς επηρεάστηκε από την κληρονομιά του Νέλσον Μαντέλα, αλλά και πώς έθεσε ως στόχο ζωής τη διατήρηση των ανθρώπων μακριά από κάθε είδους φυλακή. «Η πραγματική ελευθερία, η εσωτερική ελευθερία, είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής. Και η διατήρηση αυτής της ελευθερίας απαιτεί καθημερινό αγώνα», λέει αποκλειστικά στη «σχεδία» ο Καλίλ Οσίρις.

«Ο δρόμος με τα κοχύλια». Διαβάστε, επίσης, στη «σχεδία» του Φεβρουαρίου πώς γάλλοι φοιτητές έχουν δημιουργήσει μπετόν με τη χρήση οστράκων, που, πέρα από ανάχωμα στις αστικές πλημμύρες, συνίσταται για την παραγωγή τεχνητών υφάλων και τη συνακόλουθη επαναφορά της ζωής στους θαλάσσιους βυθούς.

Ακόμη, ο Στέλιος Παρλιάρος, ο ζαχαροπλάστης που μας έμαθε τι θα πει καλό γλυκό, μιλάει στον νεότερο εαυτό του και θυμάται το δύσκολο ξεκίνημά του, τα βράδια που κοιμόταν κάτω από τον πάγκο του εργαστηρίου, αλλά και την οικονομική καταστροφή που ξεπέρασε. «Έβρισκες παντού πόρτες κλειστές. Θυμάσαι; Ποιος είναι αυτός ο πιτσιρικάς;” ρωτούσαν. “Τι θέλει εδώ;” Σου ζητούσαν… χρυσές λίρες για εγγύηση. Δεν το έβαλες κάτω», φέρνει στη μνήμη του.

«Κάτι λίγο με πολλή αγάπη». Μια σκυταλοδρομία ανθρωπιάς ξεκίνησε από το σπίτι της «σχεδίας», ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, για να επιστρέψει στους ανθρώπους με το κόκκινο γιλέκο και στην κοινωνία ολάκερη. Ένα ρεπορτάζ-ακτινογραφία της κινητοποίησης για την υποστήριξη των ανθρώπων της «σχεδίας» τις ημέρες του εγκλεισμού και της αναστολής της κυκλοφορίας.

Ακόμη, ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», αποχαιρετά τον σπουδαίο Βασίλη Αλεξάκη. Οι δημοσιογράφοι Χρίστος Βασιλόπουλος και Δημήτρης Πετρόπουλος μιλούν για μια φιλία που ξεκίνησε με τη «μάχη της μονταζιέρας». Ο φακός του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφει μεσημεριανά στιγμιότυπα της πόλης, την ίδια στιγμή που ένας πρώην πρώτος πολίτης τους μάς ταξιδεύει στους Παξούς της ελαιοσυγκομιδής, των θρύλων, της ντοπιολαλιάς, μα και των συμφωνητικών φιλίας, ενώ μας ετοιμάζει και τσιλιχουρδόπιτα. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας» και, μέσα από μια μικρή αγγελία, μαθαίνουμε να συναρμολογούμε τρένα.

Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Φεβρουαρίου 2021 (τεύχος #88).

* Μετά τις τελευταίες εξελίξεις και τις σχετικές κυβερνητικές ανακοινώσεις, δυστυχώς, είμαστε υποχρεωμένοι, όπως προβλέπεται από τα νέα μέτρα για τις περιφέρειες που βρίσκονται στο «κόκκινο», να αναστείλουμε για τρίτη φορά τους τελευταίους δέκα μήνες την κυκλοφορία της «σχεδίας» μας. Η αναστολή ισχύει για την Αθήνα (Αττική) και όχι για τη Θεσσαλονίκη, όπου η διανομή του περιοδικού συνεχίζεται κανονικά από τους ανθρώπους με το κόκκινο γιλέκο. Από την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου, θα κυκλοφορήσει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το τεύχος #88 (Φεβρουάριος 2021), με το οποίο η «σχεδία» μας συμπληρώνει οκτώ ολόκληρα χρόνια ζωής.