εστιάζουμε το φακό μας στα χρώματα της τρυφερότητας, κοντοστεκόμαστε γαστρονομίας και πολιτισμού γωνία, αναλογιζόμαστε τη νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε, καταφεύγουμε στη γραφή της επιβίωσης.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Δεκεμβρίου 2019 (τεύχος #76).
Από την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου στους δρόμους της πόλης.

«Η εξοικονόμηση στο τραπέζι». Στην Ελλάδα, μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η φιλοσοφία που επικρατεί σε κάθε γεύμα, είτε στο σπίτι είτε σε εστιατόριο, αποτυπώνεται στην έκφραση «εάν δεν περισσέψει… δεν φτάνει». Μπορεί με την οικονομική ύφεση να έχει μετριαστεί κάπως η ματαιοδοξία του περιττά φορτωμένου τραπεζιού, στη χώρα μας, ωστόσο, υπολογίζεται ότι η σπατάλη τροφίμων αγγίζει τους 500.000 τόνους, με το 85% εξ αυτών να αφορούν τα νοικοκυριά, ενώ κάθε νοικοκυριό σπαταλά 98,9 κιλά φαγητού ανά άτομο σε ετήσια βάση. Σε παγκόσμια κλίμακα, κάθε χρόνο, το 1/3 της συνολικής παραγωγής τροφίμων για ανθρώπινη κατανάλωση, δηλαδή 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι, χάνεται ή σπαταλάται. Την ίδια ώρα, περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι υποσιτίζονται, ενώ δεν θα υπέφεραν από υποσιτισμό αν είχαν πρόσβαση σε λιγότερο από το ένα τέταρτο των τροφίμων που σπαταλούνται στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Όμως, όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες σώζουν τα τροφικά υπολείμματα και τις ζωές όλων μας, καθώς έχουμε συνειδητοποιήσει πια για τα καλά ότι η σπατάλη τροφίμων συνιστά απειλή για τον ίδιο τον άνθρωπο. Είναι το φάκελο της σπατάλης τροφίμων που ανοίγει η «σχεδία» στο εκτενές της ρεπορτάζ με τίτλο «Η εξοικονόμηση στο τραπέζι».

«Το μπιζέλι που τσικνίζει». Η ανάπτυξη της βιομηχανίας παραγωγής «φυτικού κρέατος», πέρα από αστρονομικά κέρδη, «ευθύνεται» και για την προσθήκη κάθε άλλο παρά υγιεινών χημικών ουσιών σε πλήθος τροφών. Στις μέρες μας αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι χορτοφάγοι και οι «βίγκαν», ενώ ενοχοποιείται η μεγάλη κατανάλωση κρέατος. Όχι μόνο για την αύξηση των προβλημάτων υγείας, αλλά και για τη διαρκώς εντεινόμενη περιβαλλοντική υποβάθμιση. Η πολυμήχανη αγορά, όμως, βρήκε τη λύση: κρέας που παράγεται από φυτικά προϊόντα. Μάλιστα, το φυτικό κρέας τσιτσιρίζει και αναδίδει τσίκνα, ενώ ακόμη και ματώνει για να μη μένουν παραπονεμένοι οι λάτρεις του φιλέτου «σενιάν». Ορισμένοι, δε, αναλυτές φτάνουν ακόμα και στο σημείο να μιλήσουν και για πλήρη απαγόρευση της πώλησης ζωικού κρέατος στο δεύτερο μισό του αιώνα. Για να μετατραπούν, όμως, τα ρεβίθια, το πράσο, τα φασόλια, τα μπιζέλια, η πατάτα, η σόγια και τα διάφορα λαχανικά σε γευστική «εναλλακτική λύση απέναντι στο κρέας», μεσολαβεί ένα τεράστιο οπλοστάσιο χημικών μέσων.

«Αποχαιρετισμός στα όπλα». Ενώ στη χώρα μας η εναλλακτική θητεία έχει τιμωρητικό χαρακτήρα, για τους θεωρούμενους ως «λουφαδόρους απάτριδες», παγκοσμίως, έχει αναγνωριστεί ως πεδίο ανεκτίμητου πλούτου κοινωνικής προσφοράς. «Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, για κάθε ευρώ που επενδύει το γαλλικό κράτος στην πολιτική υπηρεσία παίρνει πίσω 1,92 ευρώ. Αυτό οφείλεται στη συνεισφορά της πολιτικής υπηρεσίας στη μετέπειτα επαγγελματική ένταξη των νέων, αλλά και στη συμβολή της σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, όπως η πρόληψη των εξαρτήσεων ή η μάχη κατά της σχολικής διαρροής. Το 65% των ανηλίκων που έχουν εγκαταλείψει το σχολείο, μετά το πέρας της πολιτικής τους υπηρεσίας, έχουν ξαναξεκινήσει τις σπουδές τους», μας λέει η κ. Μαρί Τρελλύ-Κανέ υπεύθυνη της γαλλικής οργάνωσης «Unis-Cité». «Υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινούν την εναλλακτική υπηρεσία, αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν την ολοκληρώνουν και καλούνται στο στρατό, εκείνοι αρνούνται, μοιραία, να παρουσιαστούν και κηρύσσονται ανυπότακτοι», σημειώνει ο κ. Γιώργος Καρατζάς, εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστίας.

«Τα χρώματα της τρυφερότητας». Ένας καλλιτεχνικός φωτογράφος εστιάζει το φακό του, πέρα από τους Τσιγγάνους της Θεσσαλονίκης, στην κατάρριψη των στερεοτύπων, ακόμη και των δικών του, καλώντας μας να δούμε με απροκατάλυπτο βλέμμα το διαφορετικό. «Αγαπάνε πολύ τα παιδιά τους. Και ήθελαν να βγαίνουν πάντα όρθια, χωρίς κομμένα πόδια στο κάδρο, το ίδιο και για εκείνους, θέλανε ολόσωμο», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του ο Κοσμάς Εμμόγλου.

«Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε». Με αριστοτεχνικό χιούμορ, ένας συγγραφέας μάς καλεί σε ένα διόλου νοσταλγικό ταξίδι στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, διερευνά τις αιτίες που τα συλλογικά όνειρα εκείνου του καιρού ουδέποτε ευοδώθηκαν και εντοπίζει τις ρίζες του κακού λίγο πριν από την έλευση του οργουελικού 1984. «Κάπου εκείνη την περίοδο άρχισε να χάνεται η μαγεία, εξαπολύθηκε η τελική επίθεση της τηλεόρασης. Η υπερπληροφόρηση μπούκωνε παθητικούς θεατές με εικόνες», υπογραμμίζει ο Χριστόφορος Κάσδαγλης.

«Η γραφή της επιβίωσης». Ένας συγγραφέας μετατρέπει τον προσωπικό εφιάλτη σε λύτρωση, παίρνει αποστάσεις από την οργή του παρελθόντος, εκφράζει την αγάπη του για τον Καμύ, ενώ εξηγεί γιατί δεν γράφει για όλους. «Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο που θα λειτουργούσε για μένα ψυχοθεραπευτικά. Έτσι και έγινε. Το βιβλίο αυτό με βοήθησε να ξεφύγω από μια οργή που κουβαλούσα μέσα μου χρόνια ολόκληρα», μοιράζεται, μιλώντας στη «σχεδία», ο Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος.

«Γαστρονομίας και πολιτισμού γωνία». Ένας κύκλος συναντήσεων, εμπλουτισμός των γαστρονομικών μας προτάσεων, ένας ολοκαίνουριος ιστότοπος, μια χορωδία. Η ανάπτυξη νέων, καινοτόμων δράσεων αποτελούν για τη «σχεδία» μία συνεχή διαδικασία. Την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου, θα εγκαινιάσουμε στο «σχεδία home» τις «Συναντήσεις στην μπάρα», όπου με προσκεκλημένο τον συγγραφέα και πρόεδρο του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης κ. Σταύρο Ζουμπουλάκη θα συζητήσουμε περί Θεού. Στη νέα μας ιστοσελίδα www. shediahome.gr, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να πληροφορηθούν για όλα όσα αφορούν το σπίτι της «σχεδίας», καθώς και να περιηγηθούν στα «ράφια» του ηλεκτρονικού καταστήματος «σχεδία αρτ». Οι άνθρωποι, δε, της «σχεδίας θα κάνουν τη μουσική τους πρεμιέρα με μία pop up συναυλία που θα πραγματοποιηθεί παραμονές Χριστουγέννων.

Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μυούμαστε στην τέχνη του μοντελισμού. Ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», νοσταλγεί έναν πύραυλο με καραμέλα, ενώ οι Νίκος Διαβάτης και Δημήτρης Νάσιος μιλούν για το ποδήλατο που τους ενώνει και μια καλοκαιρινή γνωριμία που εξελίχθηκε σε φιλία. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφουν βραδινά και πρωινά στιγμιότυπα της πόλης. Κλείνουμε τραπέζι σε έναν ζεστό χώρο μιας λαϊκής αθηναϊκής γειτονιάς, όπου η ηπειρώτικη παράδοση συναντά γεύσεις και μουσικές από την Κρήτη ώς τη Λατινική Αμερική, ενώ δοκιμάζουμε λακρόρ από μία γυναίκα από την Αλβανία που θα βραβευθεί για το εκπαιδευτικό της έργο στη χώρα μας και η οποία δεν διστάζει να συνδυάσει τη μαγειρική με τη φιλολογία. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο «Ημερολόγιο» της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #76 της «σχεδίας» (Δεκέμβριος 2019), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.

«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!