βιώνουμε ένα μεταλλικό θαύμα, ποτίζουμε τον ανθό της ελευθερίας, ψαρεύουμε στην οροφή του κόσμου, ταξιδεύουμε στις θάλασσες της αδελφοσύνης, ξετυλίγουμε ένα δώρο σταλμένο από τον ουρανό.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Μαρτίου 2019 (τεύχος #68).
Από την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου στους δρόμους της πόλης.

Η αρένα των τηλεοπτικών διαγωνισμών θέτει σε κίνδυνο την ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών, εξοικειώνοντας τους μικρούς παίκτες με έναν στρεβλό ανταγωνισμό και τον ατομικισμό. «Τα παιδιά καλούνται να υιοθετήσουν συμπεριφορές ενηλίκων, να γίνουν πιστές μικρογραφίες τους», σημειώνει η νομικός Άννα Ρούτση. Ενώ η καθηγήτρια Δήμητρα Μακρυνιώτη, που μελέτησε το «τάλεντ σόου» «Τζούνιορ Μάστερ Σεφ», επισημαίνει πως «η ενασχόληση με τη μαγειρική γίνεται το όχημα για να εξοικειωθούν τα παιδιά όχι μόνο με την παρασκευή “ξεχωριστών” πιάτων, αλλά και με την αναγκαιότητα της πρώιμης εξειδίκευσης και τις προσταγές μιας εργασιακής κουλτούρας, στο επίκεντρο της οποίας είναι η ατομικότητα, ο ανταγωνισμός, η αποδοτικότητα, η υπέρβαση των προσωπικών ορίων, η μέγιστη αξιοποίηση του χρόνου και η προσαρμοστικότητα». Είναι μια περιήγηση στον κόσμο των παιδικών «ριάλιτι» που επιχειρείται μέσω του ρεπορτάζ με τίτλο «Το ραγισμένο γυαλί της παιδικότητας».

«Εραστές με τηλεχειριστήριο». Η εποχή που θα κάνουμε σεξ με ρομπότ, για κάποιους, είναι ήδη εδώ. Τα ηθικά διλήμματα, αλλά και τη δυνατότητα που προσφέρουν τα ανθρωποειδή για συντροφικότητα αναδεικνύει η βρετανίδα ερευνήτρια Κέιτ Ντέβλιν. «Σήμερα θα μπορούσες να έχεις online σχέση με κάποιον που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ, να του λες όλα τα μυστικά σου και να του μιλάς όλη ημέρα και να μην ξέρεις καν ότι είναι ρομπότ», σημειώνει, μεταξύ άλλων, η κ. Ντέβλιν, επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Ψηφιακών Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Κινγκς Κόλετζ (King's College) του Λονδίνου.

«Ποτίζοντας τον ανθό της ελευθερίας». Η Σιρίν Εμπαντί είναι η πρώτη γυναίκα δικαστής στην ιστορία του Ιράν και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης. Αυτοεξόριστη στο Λονδίνο, η Εμπαντί συνεχίζει τον αγώνα της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αντιτάσσεται σε μία επιβολή της δημοκρατίας στη χώρα της από τους ξένους και εκφράζει τη θλίψη της για την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η Ευρώπη στους πρόσφυγες. «Εάν ένας άνθρωπος δεν είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα της δημοκρατίας, δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος. Και στην πατρίδα μου πρέπει να πληρώσουμε αυτό το τίμημα», υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή της.

«Η υφαρπαγή της γονεϊκότητας». Στα αχνάρια μιας νοοτροπίας που έρχεται από το σκοτεινό παρελθόν της, στη Γερμανία, η απαγωγή των παιδιών και η στέρηση της επικοινωνίας με τον μη γερμανό γονέα συντελείται και με τη βούλα του νόμου. Η γνωμοδότηση του πανίσχυρου γερμανικού Οργανισμός Κοινωνικής Προστασίας της Παιδικής Ηλικίας ότι το «υπέρτερο συμφέρον του παιδιού» επιβάλλει την παραμονή του στη Γερμανία ακολουθείται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια από τα γερμανικά δικαστήρια, δικαιώνοντας τον απαγωγέα γονιό.

«Από τον ουρανό σταλμένο». Ένας από τους διαχρονικούς αγώνες της «σχεδίας» μοιάζει να δικαιώνεται, δίνοντας το δικαίωμα στους ανθρώπους με το κόκκινο γιλέκο να χαμογελούν κατιτίς παραπάνω. Από την 1η Φεβρουαρίου τέθηκε σε εφαρμογή η επιβολή εισφοράς ΕΦΚΑ στους τίτλους κτήσης, και, πλέον, οι πωλητές της «σχεδίας» έχουν ασφαλιστικό χρόνο. Ένα ρεπορτάζ για το τι έχει συμβεί και τι ισχύει πλέον για τους ανθρώπους της «σχεδίας» -και όχι μόνο.

« Ένα μεταλλικό θαύμα». O θρύλος της χέβι μέταλ Όζι Όσμπορν εξηγεί πώς, στα εβδομήντα του, καταφέρνει να παραμένει ενεργός, σχολιάζει τη μόδα των «ριάλιτι», εξιστορεί τη σχέση του με το ποτό, ενώ δεν κρύβει την άγνοιά του για το Brexit. «Πλέον δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν κάνω ναρκωτικά, δεν τριγυρνάω με πολλές. Είμαι αρκετά φυσιολογικός πια, όσο φυσιολογικός μπορεί να είναι ο Όζι Όσμπορν», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, σε μια τόσο ξεχωριστή συνέντευξη.

«Ψαριές στην οροφή του κόσμου». Η υπεραλίευση και η ρύπανση κινδυνεύουν να θέσουν τέρμα σε μία αλιευτική παράδοση αιώνων, υποθηκεύοντας το μέλλον μίας πανάρχαιας φυλής που ζει στις λίμνες των Ιμαλαΐων. «Με την αποχώρησή μου, αυτή η παράδοση θα τελειώσει μια για πάντα. Κανείς δεν θέλει πια να κάνει αυτή τη δουλειά, καθώς η λίμνη έχει μετατραπεί σε ένα τέρας για εμάς», σχολιάζει η Ράχτι, πεπεισμένη ότι θα είναι η τελευταία γυναίκα μέλος της φυλής των Χάντζις που πουλάει ψάρια.

«Το ζέσταμα της καρδιάς». Φίλοι αναγνώστες της «σχεδίας» ταξιδεύουν στις θάλασσες της αδελφοσύνης, της ενσυναίσθησης μα και της μοναξιάς που βίωσαν μπαίνοντας στο κόκκινο γιλέκο. «Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να πάρουμε αυτό που πουλάνε, ακόμα κι αν επιλέξουμε να μην αγοράσουμε το περιοδικό, ας τους δούμε τουλάχιστον, ας τους χαμογελάσουμε, ας τους κοιτάξουμε στα μάτια. Η πιο απλή κίνηση που δεν κοστίζει τίποτα μπορεί να ζεστάνει λίγο την καρδιά τους. Αυτό ένιωσα σήμερα. Άλλωστε, εγώ ήμουν στη θέση τους σήμερα από επιλογή, αλλά έχω μάθει ότι η ζωή σχεδόν αβίαστα σε πετάει από την μία θέση στην άλλη και ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση τους χωρίς να το έχει επιλέξει», είναι τα λόγια που μας μετέφερε η Μαρία Κατσαρού, μοιραζόμενη την εμπειρία της από εκείνη την ώρα που μπήκε στο κόκκινο γιλέκο.

Ήταν μεταξύ των συμπολιτών μας, φίλων, αναγνωστών και υποστηρικτών του περιοδικού, αλλά και αγαπημένων ανθρώπων από το χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, που την εβδομάδα από τις 4 ώς τις 10 Φεβρουαρίου (με αποκορύφωμα το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου) κράτησαν ψηλά τη «σχεδία» για μία ώρα, στέλνοντας τα δικά τους μηνύματα ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, ψαρεύουμε στα νερά του Θερμαϊκού, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης κάνει «τζέιγουόκινγκ» στους δρόμους της Αθήνας. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος υπερασπίζεται το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία, ενώ οι μουσικοί Σπύρος και Δημήτρης Γκούμας, πατέρας και γιος, αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Ο φακός του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφει βραδινά στιγμιότυπα στη Θεσσαλονίκη. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι μιας αθηναϊκής γειτονιάς όπου το προσφυγικό μας παρελθόν είναι πανταχού παρών, ενώ δοκιμάζουμε ρώσικη σαλάτα από μία Σιβηριανή, που, έχοντας θητεύσει στα ωδεία του Τομσκ, θα ξεκινήσει να διδάσκει ρώσικα στην Αθήνα, μέσω της μουσικής. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #68 της «σχεδίας» (Μάρτιος 2019), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.

«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!