στην ιστορική Στοά Εμπόρων, ξοδεύουμε όλη μας τη ζωή σε μια πίστα, γευόμαστε φρουτάκια νέας εσοδείας, σκιτσάρουμε της ψυχής το ξεγύμνωμα, παίζουμε ποδόσφαιρο στο γήπεδο του ονείρου, υψώνουμε μαΐστρα σε φόντο λευκό, περπατούμε στους διαδρόμους της ενσυναίσθησης, ενοχλούμε τις ιερές αγελάδες του φονταμενταλισμού, μένουμε αδούλωτοι ώς το τέλος.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Ιανουαρίου 2019 (τεύχος #66).
Εκτάκτως από τη Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου στους δρόμους της πόλης.

Οι μοναδικές, χειροποίητες δημιουργίες «σχεδία αρτ» κοσμούν ήδη το ολοκαίνουριο κατάστημά μας στη Στοά Εμπόρων (Βουλής 8-10), στο πλαίσιο της δράσης «Κατάστημα στο Κέντρο». Σε αυτό το πρώτο κατάστημά «σχεδία αρτ» στην ιστορική Στοά εκτίθενται και διατίθενται προς πώληση, πλέον (και για τους επόμενους έξι μήνες τουλάχιστον) χειροποίητα φωτιστικά, καλάθια, ρολόγια, σκουλαρίκια και δεκάδες άλλα αντικείμενα, φτιαγμένα με πολύ μεράκι και αγάπη από τους ανθρώπους της «σχεδίας».

Το άνοιγμα του καταστήματος στη Στοά Εμπόρων συνέπεσε με την πρώτη μεγάλη μετακόμιση της «σχεδίας», αφού, από τις αρχές Δεκεμβρίου, τα γραφεία του περιοδικού μεταφέρθηκαν από το Μεταξουργείο στον 1ο όροφο του ιστορικού κτιρίου της οδού Κολοκοτρώνη, στον αριθμό 56 (γωνία με Νικίου 2). Ήταν η πρώτη μεγάλη αρχή, καθώς οι εργασίες για την ανακαίνιση και αναμόρφωση των υπόλοιπων χώρων (ισόγειο και υπόγειο) συνεχίζονται και σύντομα θα είναι έτοιμοι να υποδεχθούν το πωλητήριο-εκθετήριο «σχεδία αρτ», αλλά και το καφέ-μπαρ εστιατόριο, που θα λειτουργεί μέρα και νύχτα στο χώρο του ισογείου. Στο τεύχος Ιανουαρίου φιλοξενείται ένα αφιέρωμα στο κατάστημα της Στοάς Εμπόρων, όπου συνολικά φιλοξενούνται δέκα σπουδαίες κοινωνικές επιχειρήσεις.

Στο λεωφορείο, στο κρεβάτι, παντού, άνθρωποι παίζουν μετά μανίας ηλεκτρονικά παιχνίδια. «Η κυρίαρχη αντίληψη είναι ότι εθιζόμαστε μονάχα σε ουσίες, στο αλκοόλ, την ηρωίνη. Οι περισσότεροι αγνοούν πως τα βιντεογκέιμ είναι και αυτά δυνητικά εθιστικά. Θεωρούμε ότι κάνουν τα παιδιά εξυπνότερα, ότι τους ενισχύουν την αυτοπεποίθηση, τους καλλιεργούν τον ψηφιακό εγγραματισμό. Όσο περισσότερο, όμως, βρισκόμαστε μπροστά σε μια οθόνη τόσο περισσότερο χάνουμε τις κοινωνικές μας δεξιότητες και έχουμε μειωμένο ενδιαφέρον για τις καθημερινές μας δραστηριότητες», σημειώνει στη «σχεδία» η ψυχοθεραπεύτρια Χίλαρι Κας, ιδρύτρια του πρώτου ξενώνα στον κόσμο, που βρίσκεται στις ΗΠΑ, για εξαρτημένους στο διαδίκτυο και τα βιντεογκέιμ. Σύμφωνα, μάλιστα, με έρευνα, με επιστημονικό υπεύθυνο τον ψυχίατρο Κωνσταντίνο Σιώμο, «ο εθισμός στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι ο σημαντικότερος προγνωστικός παράγοντας ανάπτυξης πιθανής ουσιοεξάρτησης στο μέλλον». Είναι την εξάρτηση στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αυτήν την παραγνωρισμένη μορφή εθισμού, η οποία οδηγεί στην κατάθλιψη και την κοινωνική φοβία, που αναδεικνύουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Μια ζωή στην πίστα».

«Φρουτάκια νέας εσοδείας». Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει στις μέρες μας η βιομηχανία τυχερών παιχνιδιών; Το ότι όσοι καταφεύγουν στον τζόγο είναι όλο και πιο μεγάλης ηλικίας και οι πιο νέοι δεν φαίνεται να συγκινούνται ιδιαίτερα από τα «παίγνια». Μοιραία, οι εταιρείες τζόγου μηχανεύονται τρόπους για να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον και να προσελκύσουν νεαρούς παίκτες Έτσι, μετά τα καζίνο εικονικής πραγματικότητας, έρχονται οι κουλοχέρηδες που μοιάζουν με βιντεοπαιχνίδια. Μοιραία, χαρακτηριστικά, στη Μεγάλη Βρετανία, οι νέοι εμφανίζονται πιο πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν τα χρήματά τους για να παίξουν τυχερά παιχνίδια, παρά για να αγοράσουν τσιγάρα.

«Της ψυχής το ξεγύμνωμα». Ένας καταξιωμένος και αγαπημένος γελοιογράφος μιλάει για το κρυφτό με τις λέξεις και τις εικόνες, την κιβωτό των κόμικς, τα προφητικά κείμενα του Κάφκα, αλλά και τη γονική απόξενωση, που πραγματεύεται το τελευταίο του graphic novel. «Ένας ξεγυμνωμένος δημιουργός που μπορεί να κλάψει ή να γελάσει πάνω στο γραπτό του μπορεί να μεταδώσει το κλάμα και το γέλιο στον αναγνώστη. Να συνυπάρξει μαζί του μέσα από το δικό του γέλιο και κλάμα», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο Soloúp στη συνέντευξή του στη «σχεδία».

«Στο γήπεδο του ονείρου». Μπορεί ο ίδιος ο κόσμος της εξέδρας να πάρει στα χέρια του την τύχη του βασιλιά των σπορ, θέτοντας τέρμα στη διαφθορά και τους μεγαλοπαράγοντες; ‘Ενας δημοσιογράφος, μέσα από τις σελίδες του νέου του βιβλίου, μας ξενάγεί σε ένα ποδόσφαιρο που ανήκει σε όλους. «Προσπαθώ να αναδείξω μια σειρά από θέματα που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο και, κατ' επέκταση, στην κοινωνία μας. Τους διαφορετικούς χαρακτήρες οπαδών, την πραγματική δύναμη της εξέδρας, τον χαμένο ρομαντισμό, τη σύγχρονη μικροαστική ζωή και την αντανάκλασή της στις εξέδρες, τη βία», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του ο Θάνος Σαρρής.

«Η ιερή αγελάδα του εθνικισμού». Διδασκαλία της παραδοσιακής αστρολογίας στα πανεπιστήμια, αντικατάσταση της ιατρικής από την αγελαδοθεραπεία. Η φονταμενταλιστική ινδική κυβέρνηση υποτάσσει την επιστήμη στις επιταγές του ινδουισμού. Σύμφωνα, δε, με τον υπουργό Γεωργίας της ασιατικής χώρας, εάν οι ινδοί αγρότες επιδοθούν μαζικά στη γιόγκα, «θα κατορθώσουν να προστατευθούν από τις καταστροφικές συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου».

«Μαΐστρα σε φόντο λευκό». Στις αρχές του χρόνου, το ελληνικό περιοδικό δρόμου ανοίγει τα πανιά του για τις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού. Το Βερολίνο αποτελεί την αφετηρία ενός ταξιδιού, στο οποίο θέλουμε συνταξιδιώτες και κοινωνούς τον κόσμο της ομογένειας, αλλά και όχι μόνο, για να μοιραστούμε τις δράσεις, τα οράματα, τις κοινωνικές πρωτοβουλίες, τους αγώνες και τις αγωνίες μας. Σε αυτό το παρθενικό ταξίδι, στα αμπάρια μας έχουμε το ντοκιμαντέρ του Μενέλαου Καραμαγγιώλη «Γκολ στη Φτώχεια», το οποίο έχει επιλεγεί και ενταχθεί στο πρόγραμμα του 4ου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Βερολίνου Hellas Filmbox Berlin (16-20 Ιανουαρίου). Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία και τη διαδρομή της Εθνικής Αστέγων, η οποία εδώ και 11 χρόνια καταγράφει απανωτές νίκες στους αγώνες για μια καλύτερη ζωή.

«Αδούλωτος ώς το τέλος». Τα τραγούδια του Πάνου Τζαβέλλα παραμένουν τρυφερή συντροφιά για τους όπου γης αγωνιστές. «Ο Τζαβέλλας κάνει τραγούδι όλα όσα τον καταπιέζουν, καταγγέλλει όσα τον δυναστεύουν, υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσια, γράφει εγερτήρια σαλπίσματα, στηλιτεύει την αλλοτρίωση και τον εφησυχασμό μας. Το τραγούδι είναι κραυγή, οιμωγή, παντιέρα εξεγερσιακή. Τα λόγια είναι σφαίρες. Ταυτόχρονα, όμως, μπορεί να είναι ανασασμός, χάδι απαλό, εκφράσεις μιας πρωτόγνωρης ευαισθησίας», σημειώνει στη «σχεδία» η σύντροφός του στη ζωή Νατάσσα Παπαδοπούλου.

«Στους διαδρόμους της ενσυναίσθησης». Ένας αναγνώστης της «σχεδίας» εκφράζει τις ενστάσεις του για δυο μας κείμενα και επισημαίνει με κατηγορηματικό τρόπο πόσο βαθιά νοιάζονται οι γιατροί για τον ασθενή. «Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να τονίσω ότι καθόλου “αναίσθητοι στον ανθρώπινο πόνο” δεν είναι, καθώς τον μοιράζονται καθημερινά με τους ασθενείς τους», διαβεβαιώνει.

Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε να παίζουμε μπουζούκι, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης βρίσκει μια όαση στη φυλακή. Ο Γιώργος Βέης περιγράφει πώς βρήκε τον φύλακα-άγγελο κορμιού και ψυχής σε ένα ινδονησιακό μπατίκ, ενώ οι αδερφές Λεωνόρα και Μάρθα Μορελεόν αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής, αλλά και το ταξίδι του Οδυσσέα στο Μεξικό. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν απογευματινά και βραδινά στιγμιότυπα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Κλείνουμε τραπέζι σε έναν πλάτανο γεύσεων στα Ιλίσια, ενώ δοκιμάζουμε μακαγιάμπου από μία γυναίκα από το Μπουρούντι που από τα καθολικά οικοτροφεία της Μπουζουμπούρα βρέθηκε στην Αθήνανα εμπνέει παιδιά που πήραν κια αυτά το δρόμο της προσφυγιάς. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #66 της «σχεδίας» (Ιανουαρίου 2019), που κυκλοφορεί εκτάκτως στους δρόμους της πόλης από τη Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 2,06€, για τον άνθρωπο-διανομέα και 0,64€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%).

«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!