Αποκαλύπτουμε το όνομα και συνομιλούμε με τον σπουδαίο άνθρωπο και σεφ που θα εκπαιδεύσει τους ταπεινούς μαγείρους της «σχεδίας», παίζουμε κρυφτό με την αιθανόλη, πετάμε σερβιέτες στην πλατεία, σκαρφαλώνουμε στις Άλπεις για να διαφυλάξουμε μια χιλιόχρονη παράδοση, περιπλανιόμαστε σε έναν κόσμο ίσων ευκαιριών, φοράμε μια ξεχαρβαλωμένη μπότα, συνομιλούμε με έναν συνηθισμένο άνθρωπο των γηπέδων, αναζήτουμε τα αίτια μιας ληστείας βαθιά μέσα μας.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Δεκεμβρίου 2018 (τεύχος #65).
Από την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου στους δρόμους της πόλης.

Το νέο σπίτι της «σχεδίας» στη συμβολή των οδών Κολοκοτρώνη και Νικίου θα περιλαμβάνει τα γραφεία του ελληνικού περιοδικού δρόμου και όλων των υπολοίπων κοινωνικών μας πρωτοβουλιών, το πωλητήριο των αντικειμένων «σχεδία αρτ», εκθετήριο, εργαστήριο, αλλά και ένα καφέ-μπαρ εστιατόριο. Τόσο με το περιοδικό όσο και με τα αντικείμενα «σχεδία αρτ» πάντα αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε την υψηλότερη ποιότητα. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να γίνει διαφορετικά και με το χώρο εστίασης που σύντομα θα ανοίξει τις πόρτες του στην οδό Κολοκοτρώνη, αριθμός 56. Γι’ αυτό ακριβώς απευθυνθήκαμε και ζητήσαμε τη συνδρομή του κορυφαίου στο είδος του. Ο σπουδαίος άνθρωπος και σεφ Λευτέρης Λαζάρου είναι αυτός που μας συνεπικουρεί, σχεδιάζει το μενού και προετοιμάζει τους ανθρώπους που θα το μαγειρεύουν στο εστιατόριο του νέου σπιτιού της «σχεδίας» και του «σχεδίαρτ».

Λίγο πριν τα επίσημα εγκαίνια, κάναμε μια πολύ ξεχωριστή κουβέντα μαζί του. Για τη μαγειρική (από τα σχολικά γεύματα μέχρι την Ιλιάδα), την κοινωνία, το όραμα, την αγάπη. «Θα ξυπνήσουμε παιδικές μνήμες και ταυτόχρονα θα εντάξουμε ανθρώπους πίσω στη ζωή» περιγράφει το όραμα, ενώ για το μενού σημειώνει: «Το μενού έχει σχεδιαστεί με κριτήριο να θρέψουμε τους ανθρώπους και να ξυπνήσουμε μνήμες της κουζίνας της μαμάς. Το μενού έχει όσπριο, έχει λαδερό, έχει μαγειρευτό φαγάκι». Σχολιάζοντας το νέο κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόγραμμα «σχεδία αρτ», ο σπουδαίος σεφ θα μας πει: «Η σκέψη να γίνει αυτός ο Πολυχώρος, να πουλάει, από μια προθήκη, πράγματα που θα φτιάχνουν τα παιδιά από την ανακύκλωση του περιοδικού, με ιντριγκάρει. Θεωρώ ότι είναι ένα μοντέλο που πραγματικά μπορεί να έχει τον απόλυτα κοινωνικό χαρακτήρα». «Εκπαιδεύοντας τους μαγείρους της “σχεδίας”», είναι ο τίτλος της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης.

«Κρυφτό με την αιθανόλη». Σε όλο και περισσότερες χώρες εφαρμόζονται συστηματικές πολιτικές για τη μείωση της διαθεσιμότητας αλκοόλ, αλλά και τη θέσπιση περιορισμών στη διαφήμιση αλκοολούχων ποτών. Στην Ελλάδα, ωστόσο, ο εθισμός στο αλκοόλ παραμένει ένα άκρως αγνοημένο ζήτημα. Και όμως, ο αριθμός των εξαρτημένων μπορεί να φτάνει και τους 300.000. «Η στερεοτυπική εικόνα του αλκοολικού στην Ελλάδα είναι εκείνου που τρεκλίζει με ένα μπουκάλι κρασί στο δρόμο. Ο τυπικός αλκοολικός, όμως, δεν είναι αυτός. Δεν δείχνει μεθυσμένος, διότι πίνει πολλά χρόνια, αυξάνει σταδιακά την ποσότητα, και έτσι έχει αποκτήσει ανοχή απέναντι στο αλκοόλ και φαίνεται μια χαρά», επισημαίνει στη «σχεδία» ο κ. Ελευθέριος Μέλλος, υπεύθυνος του προγράμματος απεξάρτησης από το αλκοόλ του ΟΚΑΝΑ «Αθηνά».

«Οι τελευταίες των Άλπεων». Απομονωμένες στα ελβετικά βουνά, μια χούφτα μοναχές κρατούν ζωντανή μια χιλιόχρονη θρησκευτική παράδοση εργασίας και προσευχής, αλλά και έγνοιας για τον κόσμο. «Στην αρχή αισθάνεσαι πραγματικά εγκλεισμό. Ήταν σοκαριστικό. Συνειδητοποίησα ότι δεν μου επιτρέπεται, πλέον, να γράφω στην οικογένειά μου, να τους τηλεφωνώ ή να τους βλέπω. Μου ήταν πολύ δύσκολο», επισημαίνει η αδελφή Πία, ενθυμούμενη το πρώτο διάστημα της μοναστικής της ζωής στο ιστορικό αββαείο του Αγίου Ιωάννη στο Βαλ Μουστάιερ, εκεί όπου η μοναχικότητα συναντά την ειρήνη του κοινοβίου.

«Σερβιέτες στην πλατεία». Η εμπνεύστρια μιας κοινωνικής επιχείρησης σπάει τη σιωπή για την έμμηνο ρύση, πετάει είδη γυναικείας υγιεινής στο ακροατήριό της και δίνει πρόσβαση στα αυτονόητα σε άπορες γυναίκες. «Μιλούσα στο ραδιόφωνο για την περίοδο και τηλεφώνησε ένας τύπος: “Σας ευχαριστώ που καταστρέψατε το γεύμα μου. Είναι σιχαμερό”. Κύριε, δεν είχατε μητέρα; ήταν η απάντησή μου», σημειώνει η Σίλια Χόντσον, που αγωνίζεται για να αναδείξει το θέμα-ταμπού της φτώχειας περιόδου.

«Ένας κόσμος ίσων ευκαιριών». Μια πωλήτρια του αυστραλιανού περιοδικού δρόμου καταγράφει στιγμές από μια συνάντηση των ανθρώπων του, σε έναν κόσμο όπου όλοι τολμούν να ονειρεύονται. «Στην πραγματική ζωή, όταν κάποιος κάνει μια κακή επιλογή, δεν του δίνεται πάντα δεύτερη ευκαιρία. Στο “Big Issue” είναι αλλιώς. Υπάρχουν ιστορίες επιτυχίας ανθρώπων που έκαναν λάθη».

«Το ξεχαρβάλωμα της μπότας». Λεωφορεία αναφλέγονται, γέφυρες καταρρέουν, νοσοκομεία υποστελεχώνονται. Η ανιδραστική πολιτική στροφή των Ιταλών ίσως έχει εξήγηση. Σε ορισμένες μεγάλες πόλεις, καταγράφηκε ακόμα και ο χρόνος ρεκόρ των 60 ωρών μέχρι να ασχοληθεί το προσωπικό με ασθενή που παρέμενε αβοήθητος σε ένα ράντζο.

«Ένας συνηθισμένος άνθρωπος». Ένας από τους σπουδαιότερους προπονητές ποδοσφαίρου του καιρού μας μιλάει για την απέχθειά του για την επίδειξη, τους αγώνες δρόμου με τον «λοχία» πατέρα του, την αποξένωση των οπαδών από τις ομάδες τους, αλλά και το τέρας της γερμανικής Ακροδεξιάς. «Το θέμα είναι ότι πιστεύω στις σχέσεις. Πιστεύω πραγματικά ότι, αν περνάς πολύ χρόνο με τους ανθρώπους αλλά δεν δημιουργείς σχέσεις μαζί τους, η ζωή είναι χάσιμο χρόνου», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, ο Γιούργκεν Κλοπ, προπονητής της Λίβερπουλ, στη συνέντευξή του.

«Γούναρη και Τσιμισκή γωνία». Δύο άνθρωποι της «σχεδίας» πέφτουν θύμα οργανωμένου σχεδίου ληστών. Όταν καταλάγιασε η απελπισία, έβαλαν σε μια κόλα χαρτί τις σκέψεις τους και θέλησαν να τις μοιραστούν. Η «τιμωρία» των δραστών δεν είναι αυτό που τους απασχολεί. «Και εγώ με κάποιον τρόπο συνέβαλα να εξελιχθούν τα πράγματα έτσι. Μήπως με την αδιαφορία και την αδράνειά μου, με το να σκέφτομαι μόνο τα ατομικά μου προβλήματα και να μη νοιάζομαι για τα κοινωνικά;» διερωτάται, χαρακτηριστικά, η Μαρία.

Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε τα μυστικά της τοξοβολίας. Ο Χρήστος Αλεφάντης μιλάει με θαυμασμό για τους ξεχασμένους που ακτινοβολούν. Ο Γιώργος Μπαζίνας εξηγεί πώς αν μπήκαμε μια φορά στο νοσοκομείο, αργά ή γρήγορα, θα ξαναγυρίσουμε, όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος περιγράφει την ενεργειακή συνεισφορά της φύσης, ενώ οι χορευτές Μαρία Καραγεώργου και Κάρλος Νταλ’ Άστα αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν μεσημεριανά στιγμιότυπα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Κλείνουμε τραπέζι σε μια παλιά προσφυγική οικία της πρωτεύουσας που μια παρέα νέων ανθρώπων έχει μετατρέψει σε ζεστό κουτούκι και κυψέλη αλληλεγγύης, ενώ δοκιμάζουμε μανζάρ ντε κόκο από μία Βραζιλιάνα που, από νταντά στα σπίτια του Πόρτο Αλέγκρε, βρέθηκε τουρίστρια στην Αθήνα, ξεχνώντας το εισιτήριο της επιστροφής. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #65 της «σχεδίας» (Δεκεμβρίου 2018), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 2,06€, για τον άνθρωπο-διανομέα και 0,64€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%).

«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!