Κοιτάμε κατάματα τις πιο δύσκολες σελίδες της ιστορίας μας, κάνουμε πτήσεις πάνω από τη μοναξιά, αναζητούμε την εξ άμβωνος παρηγορία, μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, κατακτούμε μικρές νίκες στον εργασιακό μας χώρο, οδηγούμε βέσπα, μεταφερόμαστε στα σύνορα της αντίστασης, παίρνουμε μαθήματα ελπίδας από τις βασίλισσες του μελιού και της αγάπης, παρακολουθούμε την προσγείωση ενός νεοϋορκέζικου μετεωρίτη, συνομιλούμε με τα θύματα των διωγμών του τουρκικού καθεστώτος.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Οκτωβρίου 2018 (τεύχος #63).
Από την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου στους δρόμους της πόλης.

«Τα τελευταία είκοσι χρόνια, από το “εθνικό μυθιστόρημα” μιας αγιογραφημένης γαλλικής ιστορίας, έχουμε περάσει σε μια σχολική ιστορία όπου τα “ευαίσθητα” ζητήματα αποτελούν αντικείμενο διδασκαλίας. Ξεσκεπάζουμε ανοιχτά στις τάξεις αποσιωπήσεις και εθνικές αμνησίες», σχολιάζει στη «σχεδία» ο κ. Μπενουά Φαλέζ, σχολικός επιθεωρητής Ιστορίας στο γαλλικό Υπουργείο Παιδείας. Αλλά, δεν είναι μόνο οι Γάλλοι που τολμούν να κοιτούν κατάματα της ιστορία τους. Αντιθέτως, στη χώρα μας, στο σχολείο, αλλά και ως κοινωνία, αποφεύγουμε να αναμετρηθούμε με τις επώδυνες στιγμές της ιστορίας μας, μια διαδικασία απαραίτητη για την εθνική μας αυτογνωσία και, εντέλει, την αρμονική συνύπαρξη. Είναι ακριβώς το πώς διδάσκεται η ιστορία που αναδεικνύουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Διδάσκοντας τη σιωπή».

«Πτήσεις πάνω από τη μοναξιά». Ένας πωλητής της «σχεδίας» διηγείται πώς ένα παραπεταμένο έμψυχο αντικείμενο συναπαντιέται με τον άνθρωπο με το κόκκινο γιλέκο και βρίσκει την ελπίδα για ζωή στο τιτίβισμα ενός σπουργίτη, καταφέρνοντας να πετάξει πάνω από τη μοναξιά.

«Ένα ανίερο μαγάρισμα». Με αφορμή τις φονικές πυρκαγιές στην Αττική, μία αναγνώστρια της «σχεδίας» μοιράζεται την απογοήτευσή της για την απουσία εξ άμβωνος παρηγορητικού λόγου.

«Οι βασίλισσες του μελιού και της αγάπης». Μαθήματα ζωγραφικής, ιατρική φροντίδα και επανασύνδεση με τις οικογένειές τους. Ένας ξενώνας στο Μεξικό παρέχει κάτι πολύ περισσότερο από ένα κρεβάτι σε ηλικιωμένες ιερόδουλες που στερούνται στέγης. «Μου αρέσει να ξυπνάω με τα πουλάκια να κελαηδούν στο μπαλκόνι μου. Όταν βλέπω αυτά τα μικρά πλασματάκια, σκέφτομαι το τεράστιο νόημα που έχει η ζωή μου», αφηγείται η Σολ, μια από τις είκοσι φιλοξενούμενες του ξεχωριστού αυτού ξενώνα.

«Όπου υπάρχει λαός, υπάρχει και ελπίδα». Δύο από τα θύματα του καθεστώτος Ερντογάν μιλούν για την κατάσταση στη γειτονική χώρα, όπου τα καφενεία, οι συνοικίες, η κοινωνία ολόκληρη έχει χωριστεί στα δύο. «Ο Ερντογάν επιτίθεται σε φοιτητές, ακαδημαϊκούς, δασκάλους. Ακόμη και σε κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με τις οργανώσεις που θεωρεί εχθρικές», σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο 45χρονος τούρκος αντικαθεστωτικός δημοσιογράφος Τουργκούτ Καγιά, που μετά από 10 συνολικά χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τουρκίας, με βασανισμούς και απομόνωση, διέσχισε τον Έβρο, ζητώντας πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα.

«Νεοϋορκέζικος μετεωρίτης». Ο μπασίστας των Violent Femmes κάνει αναδρομή στην ιστορία μιας από τις σημαντικότερες μπάντες της πανκ μουσικής και απολαμβάνει το αίσθημα ελευθερίας που διαπνέει την Αυστραλία. «Η Νέα Υόρκη είναι η πιο υπέροχη πόλη στον κόσμο, αλλά, με δεδομένη τη σημερινή πολιτική κατάσταση, αισθάνομαι πολύ ασφαλής που είμαι στην Τασμανία», εξομολογείται στη συνέντευξή του ο Μπράιαν Ρίτσι.

«Οι μικρές νίκες του αυτονόητου». Οι θεωρούμενες ως «κατώτερες» ινδές εργαζόμενες, χάρη στην αυτοοργάνωσή τους, κατακτούν δικαιώματα, που ίσως, ακόμη και για μας εδώ στην Ελλάδα, να μην είναι τόσο δεδομένα. Συγκεκριμένα, οι πωλήτριες των καταστημάτων στο ομοσπονδιακό κρατίδιο της Κεράλας κέρδισαν το δικαίωμα να κάθονται κατά τη διάρκεια της μακράς εργασιακής ημέρας τους όταν δεν εξυπηρετούν κάποιον πελάτη, όπως και το δικαίωμα στο ουρείν.

«Στα σύνορα της αντίστασης». Θύμα εκτοπίσεων, θρησκευτικών διώξεων, αλλά και της έντασης στις σχέσεις Κίνας-Βιετνάμ, η εθνοτική μειονότητα των Χμονγκ, η οποία βρίσκεται στα σινοβιετναμικά σύνορα, παλεύει να διατηρήσει την ταυτότητά της.

«Ξέρουν από βέσπα». Για πολλούς νεαρούς Πακιστανούς, η απουσία ανταλλακτικών και η έλλειψη εξειδικευμένων τεχνιτών δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη λατρεία τους για «το δεύτερο καλύτερο δώρο» που έχει προσφέρει η Ιταλία στον κόσμο. «Το πρώτο είναι η πίτσα», λέει ο Νάγκρα, πρόεδρος ενός φαν κλαμπ για τις βέσπες στη Λαχόρη, καθώς φέρνει στη μνήμη του να οδηγεί τη βέσπα του από τη Λαχόρη ώς το πέρασμα του Χουντζεράμπ, στην οροσειρά Καρακοράμ, σε υψόμετρο 4.693 μέτρων.

Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε να κάνουμε βαρκάδα και να ψαρεύουμε στα ανοιχτά της Μυκόνου. Ο Γιώργος Μπαζίνας περιγράφει πώς οι αναμνήσεις φυλλορροούν, ψάχνοντας στο βιβλίο της ζωής εκείνη την ευτυχισμένη γωνιά όπου κάθε άνθρωπος θα ήθελε, κάποια στιγμή, να αποσυρθεί. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος αφηγείται την ιστορία μίας ενοποίησης αλά ποδοσφαιρικά, ενώ ο καραγκιοζοπαίκτης Άθως Δανέλλης και ο συγγραφέας και γραφίστας Μιχάλης Ιερωνυμίδης διηγούνται στιγμές μιας πολύχρονης φιλίας. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου στην Αθήνα και του Χρήστου Παπαχρήστου στη Θεσσαλονίκη καταγράφουν απογευματινά στιγμιότυπα της πόλης. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα παλιό σπίτι που άντεξε στην αντιπαροχή και μεταμορφώθηκε, χάρη στη μαστοριά ενός Ηπειρώτη, σε μια ζεστή γωνιά σε μια λαϊκή αθηναϊκή γειτονιά και δοκιμάζουμε μοσχάρι Σιτσουάν από έναν Φιλιππινέζο που, από τις παραλίες του νησιού Μπίκολ και τα κύματα του Ατλαντικού, ελέω έρωτα, θα βρεθεί μάγειρας στην Αθήνα. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #63 της «σχεδίας» (Οκτωβρίου 2018), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 2,06€, για τον άνθρωπο-διανομέα και 0,64€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%).

«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!