Εκπαιδευόμαστε στην ενσυναίσθηση σε τέσσερις τροχούς, με την ανάσα μας νικάμε το χρόνο, στρώνουμε το λιόπανο στα χωράφια της Μεσσηνίας, εξεγειρόμαστε κατά της βίας απέναντι στη χλωρίδα, ταξιδεύουμε ώς την οροφή του κόσμου, ανεβάζουμε Αισχύλο στο Αμέρικα, μαζεύουμε σκουπίδια από το Διάστημα, συνεχίζουμε τον αγώνα για τα δικαιώματα των ανθρώπων με το κόκκινο γιλέκο (και όχι μόνο), ξεφυλλίζουμε τις σελίδες του θέρους.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Ιουλίου-Αυγούστου 2018 (τεύχος #61).
Από την Τετάρτη 27 Ιουνίου στους δρόμους της πόλης.

Σε όλο τον κόσμο, υιοθετούνται καινοτόμες πολιτικές για την κυκλοφοριακή εκπαίδευση, όπως η συνύπαρξη με πεζούς και ποδηλάτες, αλλά και η συνειδητοποίηση των ορίων οδηγών και οχημάτων σε συνθήκες κινδύνου, όχι όμως και στην Ελλάδα, όπου υστερούμε απελπιστικά στην οδηγική παιδεία. Χαρακτηριστικά, στη Νορβηγία, οι νεαροί σε ηλικία υποψήφιοι οδηγοί ενδυναμώνονται ψυχολογικά ώστε να μπορούν να αντιστέκονται στις πιέσεις των φίλων και συνομηλίκων τους για επικίνδυνη οδήγηση, ενώ στη Γαλλία η κυκλοφοριακή αγωγή ξεκινάει σχεδόν από την κούνια. Αντιθέτως, στη χώρα μας, «μαθαίνουμε πώς να παρκάρουμε, την οπισθογωνία, και όχι, χαρακτηριστικά, πώς αντιδρούμε σε συνθήκες κινδύνου όταν έχουμε παράλληλα τον ηλικιωμένο, τον ποδηλάτη, τη μαμά με το καρότσι». Με αφορμή το νέο νομοσχέδιο, που επιφέρει ριζικές αλλαγές στη διαδικασία χορήγησης διπλώματος οδήγησης, αλλά και εξέτασης των υποψηφίων, η «σχεδία» ανοίγει το φάκελο της κυκλοφοριακής εκπαίδευσης στο ρεπορτάζ με τίτλο «Ενσυναίσθηση σε τέσσερις τροχούς».

«Με την ανάσα μου νικώ το χρόνο». Μία από τις σπουδαιότερες ποιήτριες του καιρού μας, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, μιλάει στη «σχεδία» για την αέναη μάχη μας με τον δυνάστη χρόνο, το μυστήριο της ποίησης, που μας λυτρώνει από την καθημερινότητα, αλλά και για την απόλυτη κυριαρχία της τεχνολογίας. «Η ψυχή είναι για εμένα το αδιάκοπο σημείο της ύπαρξής μας. Ο άνθρωπος εφηύρε την ψυχή για να δικαιώσει και να δικαιολογήσει το πώς αγαπάμε αυτή τη ζωή, τι προσφέρουμε σε αυτήν», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή της η κορυφαία ποιήτρια.

«Στρώνοντας το λιόπανο». Τέσσερα νέα αδέρφια αφήνουν πίσω τους την εργασιακή ανασφάλεια της πόλης, επιστρέφουν στα λιόδεντρα της γένεθλιας μεσσηνιακής γης και βρίσκουν τη λύτρωση στις αλληλέγγυες εξαγωγές και τον αγροτουρισμό. «Είναι δύσκολη η ζωή στην πόλη, γιατί πληρώνεις τα πάντα. Πληρώνεις και που αναπνέεις. Τουλάχιστον εδώ στο χωριό έχουμε τα πρόβατά μας, έχουμε τις κοτούλες μας», υπογραμμίζουν, σε ένα ρεπορτάζ που μας έκανε να θέλουμε να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας!

«Φύση είμαστε και εμείς». Ένας σημαντικός καλλιτέχνης, ο Νίκος Παπαδόπουλος, μάς ταξιδεύει σε μια έκθεση-εξέγερση κατά της βίας απέναντι στη χλωρίδα και στην άγνωστη «πράσινη» μεταμόρφωση του λόφου του Φιλοπάππου, εξηγώντας μας πώς η πρώτη παγκοσμιοποίηση έγινε διά μέσου των φυτών. «Δεν είμαι ο επιστήμονας που ξέρει τα φυτά, αλλά ένας άνθρωπος που τα αγαπάει και, πιστεύω, αν αγαπήσεις τα φυτά, θα αγαπήσεις και τους ανθρώπους. Το λένε για τα ζώα, αλλά εδώ είναι ισχυρότερο. Γιατί, αν αγαπάς αυτό το λίγο, το ευαίσθητο, ξέρεις ν’ αγαπάς περισσότερο μετά», επισημαίνει ο κ. Παπαδόπουλος στη συνέντευξή του.

«Ο Αισχύλος στο Αμέρικα». Μια καλλιτεχνική ομάδα στήνει γέφυρες διαπολιτισμικού διαλόγου με την άλλη όχθη του Ατλαντικού, μυώντας το αμερικάνικο κοινό στο αρχαίο δράμα και τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία. «Το κοινό θέλει να βλέπει πιο πολύ κωμωδίες, για να ξεσκάσει, όπως έχω ακούσει πολλούς να μας λένε. Όμως, το κοινό εδώ παρακολουθεί και εμπιστεύεται όλο και περισσότερο την ομάδα, ότι δεν θα τους πουλήσει “φτηνό” θέαμα και ότι “θα πάρουν κάτι” από τις παραγωγές μας», τονίζουν στη «σχεδία» τα μέλη της ομάδας «Eclipses Group Theatre of New York».

«Σκουπίδια στο διάστημα». Παράλληλα με την αλματώδη ανάπτυξη του διαστημικού τομέα, αυξάνονται και τα συντρίμμια που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Τα διαστημικά απόβλητα, μάλιστα, αποτελούν σημαντικό κίνδυνο για τις διαστημικές αποστολές, αλλά και για το αλλά και για το παγκόσμιο δίκτυο τηλεπικοινωνιών, μετεωρολογίας και GPS, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητά τους είναι αισθητά μικρότερη από ένα πλαστικό καλαμάκι. Όμως, ελλείψει ατμόσφαιρας, αυτά τα αμελητέα εκ πρώτης όψεως αντικείμενα κινούνται με ταχύτητα 40.000 χιλιόμετρων την ώρα.

«Στην οροφή του κόσμου». Ένα οδοιπορικό στα όρη Παμίρ, στις εσχατιές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, εκεί όπου η παρθένα φύση συναντά την εγκατάλειψη και την απόλυτη φτώχεια, οι κάτοικοι αναζητούν την ελπίδα στον τουρισμό και στη μοναδική φυσική ομορφιά της περιοχής. «Η πρώτη μου γυναίκα ήταν Ρωσίδα. Όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, πήρε τα δύο παιδιά μας και κατέφυγε στη Ρωσία. Δεν ξαναείχα ποτέ νέα τους», διηγείται ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες κατοίκους της ορεινής πόλης Μουργκόμπ του Τατζικιστάν.

«Τι συμβαίνει με τον ΕΦΚΑ». Η αύξηση της τιμής του περιοδικού επηρέασε τις πωλήσεις και, ως εκ τούτου, το καθαρό εισόδημα των ανθρώπων της «σχεδίας». Το δικαίωμα στην πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η απόκτηση ασφαλιστικού χρόνου, όμως, είναι μια υπόθεση που παραμένει σε εκκρεμότητα. Στο σχετικό αναλυτικό ρεπορτάζ εξηγούμε αναλυτικά τι έχει συμβεί, αλλά και τι μέλλει γενέσθαι, εν αναμονή της πολυπόθητης υπουργικής υπογραφής.

Ακόμη, ένας άνθρωπος της «σχεδίας» εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τον κόσμο που έχει αγκαλιάσει το περιοδικό, δεν σταματά να ονειρεύεται και μιλάει με δέος για το έργο του Νίκου Καζαντζάκη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας μαθαίνουμε να ιππεύουμε έναν βαρβάτο, ο εκπαιδευτικός, χορευτής και μουσικός Στέφανος Γανωτής και ο μουσικός και αγιογράφος Κώστας Κωνσταντάτος αφηγούνται στιγμές μιας φιλίας. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος μάς εξηγεί την τρέλα για την μπάλα και ο Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος μάς προτείνει καλοκαιρινά ταξίδια στις θάλασσες της ανάγνωσης. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου στην Αθήνα και του Χρήστου Παπαχρήστου στη Θεσσαλονίκη καταγράφουν απογευματινά και μεσημεριανά στιγμιότυπα της πόλης. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα καφενείο στον Χολαργό, εκεί όπου βρήκε καταφύγιο η Εύη μετά από μακρά περιπλάνηση στους χρηματιστηριακούς διαδρόμους και τους βιεννέζικους δρόμους και δοκιμάζουμε γκραουταρλούμουρ από μία Ισλανδή που, από τις γεωθερμικές πηγές του Ρέικιαβικ και έχοντας «επιζήσει» από τον πόλεμο του μπακαλιάρου, θα βρεθεί στην Αθήνα να συγγράφει βιβλία μαγειρικής. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #61 της «σχεδίας» (Ιούλιος-Αύγουστος 2018), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00 ευρώ), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 1,50€, για τον άνθρωπο-διανομέα, 0,65€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%) και 0,56€ ΕΦΚΑ (26,95%).

«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!