Αποδαιμονοποιούμε τη σωματική επαφή, ξαναβάζοντας στις ζωές μας το χάδι και την αγκαλιά, βρίσκουμε έναν τουρίστα στο σαλόνι μας, εξεγειρόμαστε εναντίον της σχεδιασμένης απαξίωσης των προϊόντων, αναδεύουμε τη συλλογική μνήμη της μετανάστευσης, αναβιώνουμε το αίσθημα της παιδικής χαράς, ανεβάζουμε παραστάσεις αυτογνωσίας, τρέχουμε για τους πρώτους της ζωής, εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας για αυτά που έχουμε.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Μαΐου 2018 (τεύχος #59).
Από την Τετάρτη 25 Απριλίου στους δρόμους της πόλης

Ένας κόσμος που αλλάζει, μια αντιδραστική «πολιτική ορθότητα», ο φόβος είναι κάποιοι από τους λόγους που οδηγούν στην αποβολή της σωματικής επαφής από τις ζωές μας. Και όμως, αυτός ο στιγματισμός του αγγίγματος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δημιουργεί στερημένους από χάδι ανθρώπους, όντας άκρως επιβλαβής για τη σωματική, ψυχική και συναισθηματική τους υγεία, όπως υπογραμμίζει στη «σχεδία» η νευροψυχολόγος κ. Τίφανι Φιλντ. «Η λέξη “άγγιγμα” έχει συχνά αρνητική έννοια και συνδέεται με τη σεξουαλική παρενόχληση. Ενώ θα έπρεπε να συσχετίζεται με το ευεργετικό συναίσθημα της σύνδεσης και της ενότητας», σημειώνει, από την πλευρά της, η σύμβουλος διαπροσωπικών σχέσεων κ. Πολυξένη Κοκοβίκα. Είναι τούτη ακριβώς την αποστέρηση του χαδιού, του αγγίγματος στην εποχή μας που αναδεικνύει η «σχεδία» στο ρεπορτάζ με τίτλο «Ο εξοβελισμός της αγκαλιάς».

«Ένας τουρίστας στο σαλόνι μου». Η Airbnb αποτελεί ένα πρωτοποριακό μοντέλο βραχυχρόνιων ενοικιάσεων ακινήτων, το οποίο μπήκε στις «γειτονιές του κόσμου» τα τελευταία δέκα χρόνια, θέτοντας νέους όρους στις αγορές του real estate και του τουρισμού παγκοσμίως. Η εξάπλωση του φαινομένου και στη χώρα μας είναι ραγδαία, γεγονός που αποτελεί πλέον καθοριστικό παράγοντα για τη διαμόρφωση των ενοικίων. Για πολλούς ιδιοκτήτες ακινήτων και, βεβαίως, τους επισκέπτες τα οφέλη της Airbnb είναι προφανή, όμως οι στρεβλώσεις που δημιουργεί στην τοπική κοινωνία είναι αδιαμφισβήτητες. Μία από αυτές είναι και ο γείτονας που χάνεται.

Θεωρώντας την παραγωγή ανθεκτικών προϊόντων ανασταλτικό παράγοντα στην υψηλή τους κερδοφορία, όλο και περισσότερες εταιρείες σχεδιάζουν συσκευές με μικρή διάρκεια ζωής. Στην υψηλή τεχνολογία, μάλιστα, παρατηρείται η μεγαλύτερη μείωση του χρόνου ζωής των προϊόντων. Μέσα σε μια γενιά, εκείνος μειώθηκε στο ένα τρίτο. Είναι το φαινόμενο της σκόπιμης βραχυβιότητας των προϊόντων και συσκευών που αγγίζει η «σχεδία» στο ρεπορτάζ με τίτλο «Απαξίωση εκ προμελέτης».

«Αναδεύοντας τη συλλογική μνήμη». Μια θεατρική παράσταση μελετά τη σύγχρονη μετανάστευση και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καλώντας μας να θυμηθούμε την πρόσφατη ιστορία μας και να σταματήσουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το δράμα των ξεριζωμένων. «Το πρόβλημα είναι όταν μια κοινωνία παθητικοποιείται και θεωρεί ως φυσιολογικό τρόπο διακυβέρνησης το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ο 20ος αιώνας είδε πολλές τέτοιες μορφές», σημειώνει, μεταξύ άλλων στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η σκηνοθέτρια της παράστασης «Camp Europe» Μαρίλλη Μαστραντώνη.

«Το αίσθημα της παιδικής χαράς». Δάπεδα στρώνονται και γυαλίζονται, δοκάρια αναστηλώνονται, τοίχοι ξαναβάφονται. Οι εργασίες συνεχίζονται ασταμάτητα με πολλή όρεξη και μεράκι για να πάρει σάρκα και οστά το όραμα: ο πολυχώρος «σχεδία αρτ», ένας χώρος συνάντησης και κόμβος αλληλέγγύης και εφαρμοσμένης κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Με την ίδια όρεξη συνεχίζουν και οι άνθρωποι της «σχεδίας» που αποτελούν την αρχική ομάδα των ωφελουμένων του νέου μας βαθιά κοινωνικού και περιβαλλοντικού προγράμματος το δημιουργικό του έργο, μυώντας όλους, μικρούς και μεγάλους, στα μυστικά της επαναχρησιμοποίησης. «Όταν έβλεπα τις λωρίδες του χαρτιού να μεταμορφώνονται από τα ίδια μου τα χέρια σε ένα κουτί-αντικείμενο τέχνης, δεν το πίστευα. Αναβίωσε μέσα μου ένα αίσθημα παιδικής χαράς», φέρνει στο νου της η Ευθυμία Χριστοπούλου, που μαθήτευσε για πρώτη φορά στο «upcycling» δίπλα στους ανθρώπους της «σχεδίας».

«Παραστάσεις αυτογνωσίας». Μια πρωτοποριακή καλλιτεχνική ομάδα αναθέτει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στους θεατές, δραματοποιεί τις προσωπικές τους ιστορίες και χρησμοποιεί το θέατρο ως εργαλείο κοινωνικής επανένταξης και ψυχολογικής υποστήριξης. «Οι θεατές, μέσα από τη δραματοποίηση της προσωπικής τους ιστορίας, έρχονται σε επαφή με τα συναισθήματά τους, τα διαχειρίζονται και ιδανικά μπορούν να δώσουν λύσεις», σημειώνει στη «σχεδία» η Λίλα, μέλος της ομάδας κοινωνικού θεάτρου Playback ΔΕΚΑ. Μάλιστα, την Κυριακή 6 ΜαΪου, μια (δωρεάν) παράσταση θα είναι αφιερωμένη στους φίλους της «σχεδίας».

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, ένας από τους κορυφαίους τενίστες του καιρού μας, μιλάει για το αγαθό της εκπαίδευσης και την ανάγκη για γνώση και προσωπική ανάπτυξη, την Όπρα Γουίνφρεϊ, τις ευγενείς αξίες του αθλητισμού, και βεβαίως, για το ίδρυμα για την υποστήριξη των μικρών παιδιών που έχει δημιουργήσει στην πατρίδα του, τη Σερβία. «Αν δούμε την ίδια την ουσία του αθλητισμού, θα διακρίνουμε ότι προωθεί αυτό που είναι το πιο πολύτιμο. Βοηθάει τον καθένα μας να ανακαλύψει τις δυνατότητες που κρύβει μέσα του», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, ο σέρβος αθλητής, στη συνέντευξή του με τίτλο «Να είσαι ευγνώμων για ό,τι έχεις».

«Οι πρώτοι της ζωής». Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας, μπορεί να είναι έξι μήνες μακριά, αλλά ήδη οι φίλοι της «σχεδίας» έχουν ξεκινήσει να «στρώνουν» τις ελβιέλες τους και να «γράφουν» χιλιόμετρα. «Άνθρωποι που παρακολουθούσαν τον αγώνα αναγνώριζαν το γιλέκο, φώναζαν “Μπράβο, ‘σχεδία’ και με σταματούσαν, ενώ έτρεχα, για να με φιλήσουν», μας λέει η κ. Έλενα Άνθη, που στον Ημιμαραθώνιο του Μαρτίου έτρεξε για πρώτη φορά με την ομάδα ειδικών αποστολών της «σχεδίας», φορώντας και στα 21 χιλιόμετρα της διαδρομής το κόκκινο γιλέκο, κρατώντας, μάλιστα, ανά χείρας και ένα τεύχος του περιοδικού.

Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας μαθαίνουμε τη σύγχρονη ιστορία της τοξοβολίας στη χώρα μας, ενώ, στις διπλανές σελίδες, οι συνταξιδιώτες του πολυφωνικού συνόλου «Χαονία» Αλέξανδρος Λαμπρίδης και Αλίκη Γκανά αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος μας ξεναγεί σε ένα μουσείο για να δούμε… ποδόσφαιρο. Ο Γιώργος Μπαζίνας περιηγείται στην πόλη της ευδαιμονίας, της διαρκούς γιορτής και χαράς, όπου οι κάτοικοι γνωρίζουν πως η ευτυχία τους βασίζεται στη δυστυχία ενός παιδιού. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου στην Αθήνα και του Χρήστου Παπαχρήστου στη Θεσσαλονίκη καταγράφουν απογευματινά και μεσημεριανά στιγμιότυπα της πόλης. Κλείνουμε τραπέζι σε μια ταβέρνα σε μια παραδοσιακή γειτονιά της Αθήνας όπου οι μονακατοικίες ακόμη καλά κρατούν και δοκιμάζουμε κασουέλα από μία Χιλιανή που, από τα φτωχά παιδικά της χρόνια στην πατρίδα της και την εκμετάλλευσή της ως υπηρέτριας στα σπίτια του Βαλπαραΐσο, θα βρεθεί στην Ελλάδα να παίρνει τη ζωή στα χέρια της. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #59 της «σχεδίας» (Μάιος 2018), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 25 Απριλίου 2018.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00 ευρώ), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 1,50€, για τον άνθρωπο-διανομέα, 0,65€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%) και 0,56€ ΕΦΚΑ (26,95%).

«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!