δοκιμάζουμε παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων που κινδυνεύουν με αφανισμό, αντιστεκόμαστε στην εποχή των παχιών σολομών, διαχειριζόμαστε μέσα από το θέατρο το άγχος του θανάτου, φωτογραφίζουμε τον Πειραιά της κρίσης και της αλληλεγγύης, φοράμε σορτσάκια και παπούτσια αθλητικά για να βγούμε στις γραμμές εκκίνησης του Αυθεντικού Μαραθωνίου, στήνουμε μια μοναδική γιορτή, γεμάτη νότες και αγάπη, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Νοεμβρίου 2017 (τεύχος #53).
Από την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου στους δρόμους της πόλης.

«Ο μεγαλύτερος φόβος των γονιών είναι ότι η σεξουαλική εκπαίδευση θα υποκινήσει τα παιδιά σε πρόωρη σεξουαλική δραστηριότητα, κάτι το οποίο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Είναι ακριβώς το αντίθετο που συμβαίνει», σημειώνει στη «σχεδία» η παιδοψυχολόγος Σάντεριν ντερ Ντόεφ, σκαπανέας των ολλανδικών προγραμμάτων σεξουαλικής αγωγής. Η Ολλανδία έχει το πιο προωθημένο μοντέλο σεξουαλικής αγωγής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Από το 1993, η σεξουαλική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική από το νηπιαγωγείο. Τα αποτελέσματα είναι άκρως θεαματικά. Μέσα σε δέκα χρόνια ο μέσος όρος έναρξης της σεξουαλικής δραστηριότητας ανήλθε από τα 16 στα 18,5 έτη, μόλις το 3% των αγοριών και το 14% των κοριτσιών πιέζονται ή καταναγκάζονται να κάνουν σεξ από τον ή τη σύντροφό τους, χωρίς τη θέλησή τους, ενώ η Ολλανδία είναι από τις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά εφηβικών εγκυμοσυνών και εκτρώσεων παγκοσμίως. Αντιθέτως, στη χώρα μας, η σεξουαλική αγωγή παραμένει «απαγορευμένος καρπός» στο ελληνικό σχολείο και φαίνεται ότι ακόμη και σήμερα τα περιμένουμε όλα από τον... πελαργό. «Η απομυθοποίηση του πελαργού» είναι ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ της «σχεδίας» για τη σεξουαλική αγωγή.

«Το οκτάωρο τρώει τον εργάτη». Η υιοθέτηση μιας πολιτικής μειωμένου ωραρίου ακούγεται λίγο προκλητική στην Ελλάδα της κρίσης. «Εδώ δεν έχουμε δουλειές, οι λιγότερες ώρες είναι το θέμα;» θα αναρωτηθεί κάποιος. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, αρκετοί επιχειρηματίες, οικονομολόγοι, κοινωνικοί επιστήμονες, διεθνώς, μιλούν για ένα νέο οικονομικό μοντέλο με πιο ανθρώπινο χαρακτήρα, μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει και στη χώρα μας. Σύφωνα, δε, με βρετανική έρευνα μπορεί να είμαστε στο γραφείο οκτώ ώρες, αλλά απ’ αυτές είμαστε παραγωγικοί τις τρεις. Επιπλέον, ιστορικά, η αύξηση του ελεύθερου χρόνου είναι σημάδι προόδου και βελτίωσης, ενώ, αντίθετα, η αύξηση των ωρών εργασίας αποτελεί ένδειξη οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

«Ένα Μέγαρο σαν τον Ανταίο». Ο πρόεδρος του Μεγάρου Μουσικής Νίκος Θεοχαράκης και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Μίλτος Λογιάδης μιλούν στη «σχεδία» για τις προκλήσεις, το όραμα, τα ιδεολογικά κολλήματα, τη Μαρίνα Σάττι και τις ισορροπίες ανάμεσα στο κλασικό και στο καινοτόμο που προσπαθούν να βρουν. «Θέλω να φέρουμε αυτό το νέο κοινό εδώ δίπλα στο παλιό κοινό του Μεγάρου, το οποίο έχει λίγο δαιμονοποιηθεί, ότι είναι μπουρζουάδες και γηραιές κυρίες από τα βόρεια προάστια. Δεν είναι αλήθεια», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του ο κ. Νίκος Θεοχαράκης.

«Ό,τι υπάρχει μέσα μου ελευθερώνεται». Ενόψει του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, φίλοι και αναγνώστες του περιοδικού, μέλη της ομάδας ειδικών αποστολών της «σχεδίας» ετοιμάζονται να βρεθούν στις γραμμές της εκκίνησης και προσπαθούν να απαντήσουν στο θεμελιώδες ερώτημα «γιατί τρέχουν». «Κάθε φορά που τρέχω, ό,τι υπάρχει μέσα μου ελευθερώνεται, γίνεται ξεκάθαρο και κατανοητό. Όλα λύνονται με τον πλέον φυσικό τρόπο, βρίσκουν τη σειρά και την υπόσταση που τους αναλογεί», υπογραμμίζει η κ. Ελένη Κυρπιτζή, που θα βρεθεί στην εκκίνηση των 42.195 μέτρων.

«Δοκιμάζοντας απαγορευμένους καρπούς». Μια γαλλική καμπάνια αναδεικνύει το δικαίωμα των βιοκαλλιεργητών στην παραγωγή και εμπορία παραδοσιακών ποικιλιών σπόρων, οι οποίοι έχουν μειωθεί στα όρια του αφανισμού. Χαρακτηριστικά, στον επίσημο κατάλογο που ισχύει από το 1981 και περιέχει τους σπόρους των οποίων επιτρέπεται η πώληση στο εμπόριο περιλαμβάνονται ελάχιστες ποικιλίες σε σχέση με όσες υπάρχουν στη βιοποικιλότητα ή αναπτύχθηκαν από τις τοπικές κοινότητες των αγροτών στο πέρας των χιλιετιών.

«Η εποχή των παχιών σολομών». Η συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Καναδά για την απελευθέρωση των αναμεταξύ τους εμπορικών ανταλλαγών ανοίγει το δρόμο για την εισαγωγή στη Γηραιά Ήπειρο γενετικά τροποποιημένου σολομού. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η διαρκής τάση του προς την απόκτηση βάρους.

«Οι ηθοποιοί δεν κάνουν κάποια χάρη». Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου μιλάει στη «σχεδία» για τις αντιξοότητες της δουλειάς του, το φόβο της πλήξης, την ελαφρότητα και το χιούμορ της παιδικής του ηλικίας. «Το θέατρο είναι ένας τρόπος να ξεπερνάς το άγχος του θανάτου και αυτός είναι και ο λόγος που ασχολούμαι με το θέατρο», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του.

«Η φωτογραφία μπορεί να κρύψει πράγματα». Με αφορμή την έκθεσή του για τον Πειραιά, ο φωτογράφος δρόμου Δημήτρης Θεοδόσης μιλάει για το μεγάλο λιμάνι της κρίσης, αλλά και της αλληλεγγύης, το ιδεολογικό περιεχόμενο της φωτογραφίας, αλλά και για το πώς φαντάζεται την πόλη του ως έναν μελλοντικό χώρο ελπίδας. «Η φωτογραφία μπορεί να βοηθήσει να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αρκεί να έχει σχέση με τις ανάγκες του καθημερινού ανθρώπου», επισημαίνει ο κ. Θεοδόσης.

«Ένα τραγούδι δρόμος». Το μουσικό καραβάνι της «σχεδίας» ταξιδεύει για τη Θεσσαλονίκη και τον πολυχώρο WE για την πρώτη μεγάλη της συναυλία στη συμπρωτεύουσα, την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου. Γιάννης Αγγελάκας, Baildsa, Διώνη, Δημήτρης Ζερβουδάκης & οι Άιντε Ψιλά Ψιλά, Θρακόμελο, One Drop Forward, Paranaue θα είναι εκεί, επί σκηνής, απελευθερώνοντας ήχους και στίχους αλληλεγγύης και ελπίδας.

Ακόμη, μέσα από ένα λαούτο, περιπλανιόμαστε στα πανηγύρια της ελληνικής επαρχίας, θυμόμαστε μια μέρα στο Παρίσι το Νοέμβριο του 1973. Οι μουσικοί Τάσος Στάβερης και Κώστας Πολίτης αφηγούνται στιγμές από μια παιδική φιλία. Ο Γιώργος Μπαζίνας αναρωτιέται πώς γίνεται να έχουμε μια τόσο μυωπική εικόνα των πραγμάτων σε αυτήν την εποχή της αφθονίας και της υπερπληροφόρησης. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφουν μεσημεριανά και βραδινά στιγμιότυπα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, ενώ κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι στον Χολαργό, χάρη στο οποίο περιηγούμαστε στην ιστορία της περιοχής, τότε που ήταν αραιοκατοικημένη, γεμάτη χωράφια και τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στα ρέματα, ενώ δοκιμάζουμε κεφτεδάκια από μαυρομμάτικα φασόλια από μία ηθοποιό από τη Νιγηρία, που από τα θέατρα του Λάγος θα βρεθεί να μαγειρεύει για τα προσφυγόπουλα στο κέντρο της Αθήνας. Τέλος, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας», επιβεβαιώνοντας ότι η ζωή προς τα μπρος έχει πολλές φορές και βήματα προς τα πίσω.

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #53 της «σχεδίας» (Νοέμβριος 2017), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.

«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!