αποτυπώνουμε το κοινωνικό φαινόμενο των αστέγων μέσα στην ιστορία της Θεσαλονίκης των τελευταίων 100 χρόνων, ανασύρουμε από τη λησμονιά την ιδιοφυή όσο και ιδιόρρυθμη πεζογραφία ενός συγγραφέα που έχασε το «ρυθμό του κόσμου», συνάπτουμε ένα νέο φυσικό συμβόλαιο, γινόμαστε πρόσφυγες για 24 ώρες και φυτεύουμε τους σπόρους της ελπίδας.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Μαΐου 2017 (τεύχος #48).
Από την Τετάρτη 26 Απριλίου στους δρόμους της πόλης.

Παγκοσμίως, ολοένα και περισσότερες χώρες εφαρμόζουν ολοκληρωμένες στρατηγικές για τη στήριξη της οικογένειας που εδράζονται στο τρίπτυχο: εκτεταμένες γονικές άδειες (που αφορούν και τα δύο φύλα), υπηρεσίες προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης αλλά και συμβουλευτικές στήριξης της γονεϊκότητας, όπως και μέτρα στην αγορά εργασίας για τη συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής.

Μέσα από το ρεπορτάζ με τίτλο «Η μοναξιά της γονεϊκότητας» αναδεικνύουμε αυτές τις πρότυπες πρακτικές, και εξετάζουμε τις πολιτικές για την οικογένεια που ισχύουν στην Ελλάδα και οι οποίες παραμένουν τουλάχιστον ελλειματικές. «Η οικογένεια έχει καταντήσει να είναι μία καθαρά ιδιωτική υπόθεση, όπου το κράτος δεν εμπλέκεται παρά με ελάχιστα ψίχουλα στις περιπτώσεις του επιδόματος τέκνου. Δεν γίνεται αντιληπτό ότι η στήριξη των παιδιών και της οικογένεια είναι μία παραγωγική επένδυση».
«Αναζητώντας ενεργά την ελπίδα». Ο Άνταμ Ντράιβερ, ένας από τους σημαντικότερους πλέον ηθοποιούς του Χόλιγουντ μιλάει περί πατριωτισμού, πολιτικής, αλλά και για το νέο επεισόδιο του «Star Wars». «Κατατάχθηκα μετά τις 11 Σεπτεμβρίου κυρίως για αντίποινα, για να πάρω εκδίκηση. Έπειτα, όμως, με εξέπληξε το πώς, μόλις μπεις στο στρατό, όλες αυτές οι σκέψεις εξαφανίζονται», αναφέρει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του.

«Εγώ είμαι η Θεσσαλονίκη». Ξεκινώντας από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, ένας εναλλακτικός χάρτης (που διανέμεται δωρεάν στους αναγνώστες της Θεσσαλονίκης από τους πωλητές της «σχεδίας» μαζί με την αγορά του τεύχους) αφηγείται την ιστορία της πόλης μέσα από πέντε χρονολογίες-κλειδιά και αποτυπώνει το κοινωνικό φαινόμενο των αστέγων μέσα στην ιστορία της πόλης των τελευταίων 100 χρόνων. «Επιχειρούμε να αναδείξουμε μια διαφορετική εικόνα της πόλης, μπαίνοντας στη θέση του άλλου και βλέποντας μέσα από τα δικά του μάτια, αφού τόσο ο χώρος είναι φορέας μνήμης της ανθρώπινης παρουσίας όσο και οι άνθρωποι φορείς διαμόρφωσης και εξέλιξης του αστικού περιβάλλοντος», σημειώνει ο αρχαιολόγος - ξεναγός κ. Βασίλης Νάνης.

«Ο τρίτος αδάμας της Τριανδρίας». Μια νέα έκδοση ανασύρει από τη λησμονιά την ιδιόρρυθμη όσο και ιδιοφυή πεζογραφία του Μιχαήλ Μητσάκη, ενός συγγραφέα που έχασε το «ρυθμό του κόσμου». «Δεν πιστεύει μολονότι θεωρεί ακόμη τον εαυτό του ιδιοφυή, ότι είναι το Α και το Ω. Καταλαβαίνει από ένα σημείο κι έπειτα ότι μπορει να μπει στο ψυχιατρείο και λέει: “Ας μην ενοχληθεί κανείς”», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο συγγραφέας του βιβλίου «Στον φεγγίτη του μυαλού του Μιχαήλ Μητσάκη» Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος.

«Πρόσφυγας για 24 ώρες». Πώς θα σας φαινόταν αν μια μέρα σάς πρότειναν να στείλετε τα παιδιά σας σε έναν καταυλισμό που να προσομοιάζει με καταυλισμό προσφύγων, όπως οι δεκάδες που έχουμε αυτήν την εποχή στην Ελλάδα, και να ζήσουν όλη τη διαδικασία της πρώτης επαφής που έχει ο πρόσφυγας με μια ξένη χώρα; Και όμως, στη Νορβηγία, η παραπάνω ιδέα έχει γίνει πράξη, και έτσι κάθε χρόνο χιλιάδες γονείς στέλνουν τα παιδιά τους να περάσουν 24 ώρες σε εικονικά στρατόπεδα προσφύγων, ώστε να πάρουν μια γεύση για το πώς είναι να είσαι πρόσφυγας. Γεύση και μάθημα ζωής.

«Οι σπόροι της ζωής». Το 2012 είχαν απομείνει στο Ντιτρόιτ μονάχα 700.000 άνθρωποι, χάνοντας τα δύο τρίτα του πληθυσμού που είχε πριν από την κρίση, θυμίζοντας αστική έρημο και τις δυστοπικές εικόνες που βλέπουμε σε ταινίες καταστροφής. Όμως, σε λιγότερο από δέκα χρόνια δημιουργήθηκαν σην πόλη 1.800 οικογενειακοί ή συλλογικοί λαχανόκηποι που καλλιεργούνται από περίπου 15.000 νεόκοπους αγρότες που δίνουν τροφή και ελπίδα στους εναπομείναντες κατοίκους της.

«Είναι η σχέση με τον κόσμο το πλέον αμφιλεγόμενο, δύστροπο και ημιτελές έργο της ανθρωπότητας;» Με αυτό το ερώτημα ξεκινάει η ιστορικός τέχνης Νάντια Αργυροπούλου της επιμέλεια μιας «παράδοξης» όσο και άκρως γοητευτικής έκθεσης με τίτλο «Παρατοξικά Παράδοξα».

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα κινούμενης εικόνας έντεκα καλλιτεχνών απ΄όλο τον κόσμο, ανακινώντας θέματα που αφορούν το περιβαλλον, την οικολογία, τη σχέση μας με τη φύση όπως και με τον άνθρωπο. «Το περιβάλλον και η προστασία του είναι θέμα κατεξοχήν πολιτικό. Γιατί αφορά τα δικαιώματα όλων των στοιχείων που το συνθέτουν (έμβιων κα μη) και δεν εξαντλούνται στη σωτηρία “της φύσης” και “του πράσινου”», υπογραμμίζει στη συνέντευξή της στη «σχεδία». «Να συνάψουμε ένα νέο φυσικό συμβόλαιο» είναι ο τίτλος της.

«Οι δρόμοι είναι δικοί μας». Η «ομάδα ειδικών αποστολών» της «σχεδίας» θα είναι παρούσα για δέκατη συνεχή χρονιά στις γραμμές εκκίνησης του Αυθεντικού Μαραθωνίου το Νοέμβριο. Χρόνος υπεραρκετός για όποιον θέλει να προετοιμαστεί ώστε να τρέξει μαζί της.

«Συζητώντας με φίλους, πάντα τους προτρέπω να τρέχουν στους αγώνες τους με κάποια ομάδα, είτε της “σχεδίας” ή κάποιας άλλης δομής αλληλεγγύης. Ας βρει ο καθένας αυτό που του ταιριάζει, στο τελος της ήμέρας η προσφορά στο συνάνθρωπο μας θα είναι αυτή που θα μείνει και θα έχει τη δική της σημασία», σημειώνει το μέλος της ομάδας και αναγνώστης της «σχεδίας» κ. Δημήτρης Χριστούλης.

Ακόμη, επιστρέφουμε στην Αίγυπο της εποχής του βασιλιά Φαρούκ μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας και καταγράφουμε τα τελευταία νέα της «σχεδίας» στο τακτικό μας ημερολόγιο. Ο Δημήτρης Κούντουρας και η Δώρα Μπάκα μιλούν για μια φιλία που έρχεται από το Μεσαίωνα.

Ο Γιώργος Μπαζίνας περιγράφει πώς η ενοχή έχει αποδειχθεί ένα ισχυρό όπλο χειραγώγησης του μυαλού και αποτελεσματικό εργαλείο από πανάρχαιους χρόνους. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν μεσημεριανές και απογευματινές εικόνες από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, ενώ κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι όπου το σύνθημα «όξω η φτώχεια» πλανάται πάνω από το κεφάλι μας, ενώ δοκιμάζουμε μπορς από μία Ουκρανέζα που βρέθηκε, ελέω Τσέρνομπιλ, οικολογική πρόσφυγας στην Αθήνα.

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #48 της «σχεδίας» (Μάϊος 2017), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 26 Απριλίου 2017.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.

«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!