Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Απριλίου 2017 (τεύχος #47).
Από την Τετάρτη 29 Μαρτίου στους δρόμους της πόλης.

Την ανάγκη για έναν χριστιανισμό που θα επανασυνδεθεί με τη χαμένη του ερωτικότητα και την επιθυμία για ζωή, επισημαίνει στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο ΑΠΘ κ. Χρυσόστομος Σταμούλης. «Η ποιότητα ενός πολιτισμού δεν μπορεί παρά να μετριέται από τη στάση που αυτός κρατά απέναντι στον έρωτα και το θάνατο.

Η στάση της ορθόδοξης θεολογίας αλλά και της Εκκλησίας απέναντι στα θεμελιακά θέματα του έρωτα, της σεξουαλικότητας, της επιθυμίας και των ηδονών αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της Ορθοδοξίας», σημειώνει. «Ο Χριστός είναι ο μέγας ερωτικός» είναι ο τίτλος της πραγματικά ενδιαφέρουσας συνέντευξης.

Ο σπουδαίος βρετανός συγγραφέας Νιλ Γκάιμαν στέλνει γράμμα στον νεότερο εαυτό του, μιλώντας για έναν έφηβο πανκ, τον «Doctor Whο», αλλά και για την καλύτερη συμβουλή που του έδωσε κάποτε ο Στίβεν Κινγκ, την οποία τελικά αγνόησε. «Ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας, αλλά αυτό έμοιαζε τελείως αδύνατο, σαν να είναι κανείς αόρατος ή να έχει υπερφυσικές δυνάμεις», υπογραμμίζει.

«Κάθε “κλικ” σε στοιχειώνει». Ένα μοναδικό βιβλίο με τον άνθρωπο στο επίκεντρο. Τον ξεριζωμένο, τον πρόσφυγα, που έχει πάψει να έχει προσωπικό όνομα. Είναι το οδοιπορικό των προσφύγων και τις καθημερινές στιγμές από στρατόπεδα και τα προσωρινά καταλύματα που καταγράφουν σε αυτό 11 φωτογράφοι, για να μην μπορεί κανείς να πει «μα δεν ήξερα». Ανάμεσά τους και ο Μενέλεαος Μυρίλλας. «Το ότι διαλέγω πλευρά σε αυτήν την καταγραφή μπορεί να υπονομεύει τα “διαπιστευτήριά” μου ως φωτορεπόρτερ, αλλά νιώθω ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο», τονίζει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία».

«Το έσχατο δείπνο». Με ρίζες στη θρησκεία, τις δεισιδαιμονίες και το αίσθημα της συμπόνιας, το τελευταίο γεύμα των κρατουμένων στις πτέρυγες μελλοθανάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες χρονολογείται όσο και η ίδια η θανατική ποινή. Ο Νεοζηλανδός Χένρι Χάργκριβς, φωτογραφίζοντας το τελευταίο πιάτο φαγητό πριν από την εκτέλεση, προσπαθεί να αναδείξει την ανθρώπινη διάσταση των θανατοποινιτών, αναζωπυρώνοντας, παράλληλα, τη συζήτηση για τη θανατική ποινή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. «Διαβάζοντας τις παραγγελίες τους, στο μυαλό μου έγιναν άνθρωποι, όχι απλώς στατιστικές», επισημαίνει.

«Μια σιωπηλή δικαίωση». Δύο πωλητές της «σχεδίας» παρευρίσκονται στη δημοσιογραφική πρεμιέρα μιας θεατρικής παράστασης και μας μεταφέρουν τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους. «Κάνω μια δουλειά στο δρόμο. Μέσα σε μια καθημερινότητα – χωνευτήρι αλλοτρίωσης, έντασης και ταχύτητας. Κυνηγάω δεν ξέρω τι. Χρειάζομαι κάτι να με ξεπερνάει. Κάτι που να συγχωρεί, να γαληνεύει και να καλλιεργεί την αθωότητα μέσα μου, ώστε να μπορώ ν’ απολαμβάνω τη μεγαλοσύνη του κόσμου. Και νιώθω ευγνώμων. Αυτά και άλλα σκέφτηκα με αφορμή την παράσταση αυτή», γράφει ένας εξ αυτών.

«Μπαρότσαρκα με μια γάτα». Στην Ιαπωνία, για να καταπολεμηθεί το αίσθημα μοναξιάς που ταλανίζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, λειτουργούν καφέ-μπαρ στα οποία οι πελάτες μπορούν να πιουν το ποτό τους, χαϊδεύοντας και παίζοντας με μια από τις γάτες του μαγαζιού που έχουν νοικιάσει. Οι εργαζόμενες γάτες, μάλιστα, υπόκεινται σε αυστηρούς υγειονομικούς ελέγχους, ενώ, υπό τις πιέσεις φιλοζωικών οργανώσεων, τους αναγνωρίστηκαν και εργασιακά δικαιώματα.

«Ημερολόγιο πόλης». Σελίδες από το σημειωματάριο ενός ανθρώπου που εδώ και λίγους μήνες είναι στο δίκτυο των πωλητών της «σχεδίας». «Όλοι για όλους(...). Και εσείς είστε εξαίρετοι. Για τη δύναμη και την αντοχή σας να στέκεστε κόντρα στους χαλεπούς καιρούς μας», γράφει, μεταξύ άλλων, για τη συναλλαγή και τα λόγια που του είχε πει έναν παλαίμαχος δημοσιογράφος, σε ένα πόστο του κέντρου της πόλης.

Ακόμη, επιστρέφουμε στη δεκαετία του ’80 μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, και καταγράφουμε τα τελευταία νέα της «σχεδίας» στο τακτικό μας ημερολόγιό. Ο Θοδωρής Γκέκας και ο Γιώργος Πιτσούλης μιλούν για μια φιλία που ξεκίνησε με αφορμή το κοινό τους πάθος για τις μηχανές.

Ο Γιώργος Μπαζίνας παρουσιάζει έναν οδηγό επιβίωσης για το επίγειο ταξίδι μας, για μια διαδρομή που βρίθει από παγίδες και αρπακτικά που καιροφυλακτούν. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν μεσημεριανές εικόνες από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, Ο Μιράμπελης Ζάλαπας αποκαλύπτει πώς το επόμενο Survivor θα γίνει στα οροπέδια του Περού ή σε ένα παράρτημα του ΙΚΑ, ενώ κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα ζεστό κουτούκι με γεύσεις «της μαμάς» στο Κουκάκι, ενώ δοκιμάζουμε Bo Luc Lac από έναν Βιετναμέζο «άνθρωπο της βάρκας»,.

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #47 της «σχεδίας» (Απρίλιος 2017), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.

«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!