Βρίσκουμε το δρόμο για το βυσσινόκηπο, έχοντας συνοδοιπόρους και αρωγούς συνανθρώπους μας με αυτισμό, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για την Τένεδο, περνώντας από το χάος στα γηρατιά, μπαίνουμε στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δούμε το Trainspotting 2, συνεχίζουμε το ταξίδι των κοινωνικών επιπτώσεων, παίρνουμε γεύση από ένα γλυκό σκάνδαλο, φέρνουμε στο φως μια άγνωστη γενοκτονία, διαβάζουμε την ιστορία πίσω από μια μικρή αγγελία. Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Μαρτίου 2017 (τεύχος #46).
Από την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου στους δρόμους της πόλης.

«Ο δρόμος για το βυσσινόκηπο». Τι είναι εκείνο που χαρακτηρίζει την αντιμετώπιση του αυτισμού ση χώρα μας; Η άγνοια και ο στίγμα. Με αποτέλεσμα να «θεωρούμε τον άνθρωπο με αυτισμό ως τον “τρελό”, τον “προβληματικό” και τον “καθυστερημένο”», ενώ χιλιάδες ενήλικοι με αυτισμό βρίσκονται στιγματισμένοι στο σπίτι τους, σε ψυχιατρικά άσυλα ή σε ξενώνες νοητική υστέρησης. Ωστόσο κάτι πάει να αλλάξει. Όλο και περισσότερο αναπτύσσονται στη χώρα μας καλές πρακτικές για την υποστήριξη και κοινωνική ένταξη των ατόμων με αυτισμό, από την εκπαίδευση ώς την επαγγελματική αποκατάσταση, αναδεικνύοντας ότι ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια, αλλά ιδιαιτερότητα. Αυτές ακριβώς τις πρακτικές αναδεικνύει η «σχεδία» του Μαρτίου.

«Από το χάος στα γηρατειά». Στη συνέντευξη που παραχώρησε, ο διάσημος σκωτσέζος συγγραφέας Ίρβιν Γουέλς μιλάει για το σίκουελ του «Trainspotting», τον ναρκισσιμό των τελευταίων τριών δεκαετιών, τον Ντόναλντ Τραμπ «που χρειαζόμαστε», αλλά και για τα γηρατειά. «Ο ηδονισμός της περιόδου της “Cool Britannia” και το χάος δίνουν τη θέση τους σε ένα θέμα με το οποίο όλοι μπορούμε να συνδεθούμε: τη γήρανση».

«Επιστροφή στην Τένεδο». Πάνω από 90 χρόνια χρόνια από τότε που η γιαγιά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τένεδο και μετά την πρόσφατη άρση της απαγόρευσης της οικογένειας Μαλαματίνα να επισκεφτεί το νησί, ο Ηλίας Ταμπουράκης-Μαλαματίνας επιχειρεί ένα ταξίδι στο παρελθόν, μία αναδρομή στις ρίζες των συναισθημάτων του, όπου θα ανακαλύψει και την ύπαρξη ενός Μουσείου Τοπικής Ιστορίας της Τενέδου, δημιουργημένου από έναν τούρκο φιλέλληνα. Ο κ. Ταμπουράκης μας μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα από αυτό το ταξίδι.

Στα τέλη του 2016 το παρισινό Μουσείο του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος οργάνωσε μια πρωτότυπη κα πολυσυζητημένη έκθεση, αφιερωμένη στην πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα. Όχι στην αρμενική, όπως θα νόμιζαν πολλοί, αλλά σε εκείνη που πραγματοποίησαν οι γερμανοί κατακτητές της Ναμίμπιας, που τέσσερις δεκαετίες πριν από την «Τελική Λύση» επιχείρησαν τον αφανισμό του μαύρου πληθυσμού της χώρας. Είναι αυτήν ακριβώς την ιστόρια μιας άγνωστης γενοκτονίας που φέρνει στο φως η «σχεδία». Το ρεπορτάζ συνοδεύεται από συγκλονιστικό φωτογραφικό υλικό που μας παραχώρησε το Μουσείο του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος «Το πιο γλυκό σκάνδαλο».

Στην Κροατία, η απόσταση από την εθνική γιορτή ώς την εθνική τραγωδία είναι μια σοκολάτα δρόμος. Η πρόεδρος της δημοκρατίας της χώρας επισκέπτεται τα νηπιαγωγεία της πόλης του Ντουμπρόβνικ μοιράζοντας σοκολάτες και ξεσπάει σκάνδαλο εθνικών διαστάσεων. Οι σοκολάτες δεν ήταν ούτε ληγμένες ούτε αλλοιωμένες. Τι ακριβώς συνέβη, τότε; Η υπόθεση θεωρήθηκε ως γιγάντια εθική ταπείνωση.

Πέρα από τα άμεσα οφέλη για τον άνθρωπο με το κόκκινο γιλέκο, η «σχεδία» ενεργοποιεί τους πολίτες και βοηθάει να αντιληφθούμε καλύτερα την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, όπως προκύπτει από την έρευνα που διενήργησε η Deloitte, με τίτλο «ο κοινωνικός και οικονομικός αντίκτυπος από την κυκλοφορία του περιοδικού δρόμου «σχεδία». Στο τεύχος Μαρτίου, δημοσιεύεται το δεύτερο μέρος της μεγάλης αυτής έρευνας, καταγράφοντας, μεταξύ άλλων, τα συναισθήματα και τις απόψεις των αναγνωστών και υποστηρικτών του περιοδικού, δίνοντας, ταυτόχρονα, απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «ποιες είναι οι επιθυμίες των πωλητών της ‘σχεδίας’;», «τι πιστεύουν οι αναγνώστες;», «πού πάνε τα τρία ευρώ;»

«Αγαπώ την ελπίδα». Πώς είναι να φοράς το κόκκινο γιλέκο έστω για μία ώρα; Οι έκτακτοι πωλητές της «σχεδίας» που θέλησαν, το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου και στο πλαίσιο της «Διεθνούς Εβδομάδας Πωλητών Περιοδικών Δρόμου» (International Vendor Week), κρατώντας ψηλά τη «σχεδία» να στείλουν το δικό τους μήνυμα ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, περιγράφουν την εμπειρία τους. «Τίποτα δεν συγκρίνεται με το χαμόγελο ενός ξένου», γράφει η Μαριέττα Φαφούτη. «Μεγάλο μάθημα πήρα σήμερα», εξομολογείται ο αγαπημένος σεφ κ. Ηλίας Μαμαλάκης.

Ακόμη, καταγράφουμε την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, αλλά και τα νέα της «σχεδίας» στο ημερολόγιό μας. Συνομιλούμε με τις Σοφία Παππά και Νατάσα Φειδά, οι οποίες μπορεί να γνωρίζονται σχετικά λίγο χρονικό διάστημα, αλλά τις ενώνουν πολλά. Ο Γιώργος Μπαζίνας περιγράφει την πρώτη μέρα της άνοιξης.

Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν απογευματινές και πρωινές εικόνες από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, Ο Μιράμπελης Ζάλαπας εξηγεί πώς το διαστημικό πρόγραμμα που εξήγειλε η κυβέρνηση απογειώνει τη χώρα, αποκαθιστώντας την πίστη των θεσμών στην ικανότητά της για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, ενώ κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας.

Κλείνουμε τραπέζι σε ένα παλιό μπακάλικο μες στου Βάβουλα τη γούβα, στον Πειραιά, ενώ δοκιμάζουμε εμπανάδας από μία Κολομβιανή, που θα εκπληρώσει το επαγγελματικό της όνειρο να γίνει δασκάλα στην Αθήνα.
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #46 της «σχεδίας» (Μάρτιος 2017), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017.

Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.

«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!