Είναι ένα ακόμα τραγούδι που θα συμπεριληφθεί στη δεύτερη δισκογραφική δουλειά του πρεβεζάνου τραγουδοποιού η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες.
Γιώργος Ρούγκας - Το Ρασκό
Στίχοι: Ελένη Σέττα
Το ποίημα της Ελένης Σέττα αναφέρεται στην Ικαρία με πολλές εικόνες από το νησί και ο τίτλος εστιάζει στο Ρασκό. Τα Ρασκά Ικαρίας είναι αγριοκάτσικα λευκού ή μαύρου χρώματος και με νοστιμότατο κρέας, που μάλιστα έχει πολύ λίγο λίπος. Είναι κατσίκια μετρίου αναστήματος, ελευθέρας βοσκής που όμως χωρίζονται σε κοπάδια. Το κάθε ζώο έχει από έναν "αρχηγό" που του έχουν φορέσει στο λαιμό ένα κουδούνι και τον αναγνωρίζει από το κουδούνισμα. Τα νεογέννητα ρασκά (ριφάκια) ακολουθούν τη μητέρα τους και σε λίγο χρόνο μαθαίνουν τον ήχο του κουδουνιού και εντάσσονται στην αγέλη.
Η κατανάλωση του κρέατος των αγριοκάτσικων χρονολογείται από τις αρχές του 17ου αιώνα, που ενσκήπτει η πειρατεία στο νησί και αρχίζει ο αιώνας της "αφάνειας" για τους Ικάριους, δηλαδή η εποχή όπου οι κάτοικοι, αυτοαπομονώθηκαν σε αθέατη περιοχή του νησιού, για τον φόβο των πειρατών.
Τα "ρασκά" ανήκουν σε κάθε ορεινή κοινότητα του νησιού ενώο αριθμός αυτών των ζώων που είναι επάνω στο νησί υπολογίζεται σε 22.000 περίπου. Πολλές φορές τα συνταντάμε ελεύθερα να διασχίζουν κάποιους από τους κεντρικούς δρόμους του νησιού, και αυτό το γεγονός πολλές φορές αποτελεί σοβαρή αιτία για καβγάδες μεταξύ των κατοίκων του νησιού. Τα «ρασκά» μεταφορικά συμβολίζουν τον αδέσμευτο – ελεύθερο άνθρωπο.
«Πέτρα ριγμένη μεσοπέλαγα κοιμάσαι,
αερικά,γοργόνες και ξωμάχοι,
σκαρίζουν απ’ ακρογιαλιά σε ράχη
κι εσύ, τον φθόνο μοναχά φοβάσαι.
Το κύμα αιώνες τώρα σε ραντίζει,
με αγιασμό γεμάτο άσπρο αλάτι,
σου γύρισε ο πολιτισμός την πλάτη ,
μα η φύση σου συνέχεια λουλουδίζει.
Ο ήλιος σε χρυσώνει σαν χαράζει,
γλυκό φιλί σου αφήνει όταν γέρνει,
η νύχτα μύρα ολόγλυκα σου φέρνει
και το ρασκό στην Εριφή αναχαράζει.
Ήχος βιολιού στον άνεμο καβάλα ,
στις ρεματιές σου ροβολά όλη την μέρα,
είσαι του ονείρου τ’ άπιαστου μητέρα
και της αγάπης η καλλίτερη δασκάλα.
Λίγο κρασί, λίγο προσφάι και μι αγκάλη,
ειν΄ ότι αξίζει στον αγώνα ετούτο,
δεν παίζει το βιολί χωρίς λαούτο
και η ζωή μας δυστυχώς δεν ειν’ μεγάλη.
Τα μάτια μου άνοιξα σε μια γωνιά σου,
με πήρε η ζωή μακριά στα ξένα,
όλο αναπολώ τα περασμένα
και ελπίζω νόστο στ’ άγια χώματα σου.»
Στίχοι: Ελένη Σέττα
Σύνθεση, ερμηνεία, μαντολίνα, κιθάρα, μπάσο: Γιώργος Ρούγκας
Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Noisy land recordings
Από τον Πάνο Παπακώστα.
www.facebook.com/rougas.george
η κάθε στιγμή έχει τη μουσική της